Undir trénu / W cieniu drzewa (2017) - Hafsteinn Gunnar Sigurðsson

To jest po raz kolejny ten sam, nieco męczący problem z ambitnym psychologicznym kinem skandynawskim, że (w największym skrócie) w tych bogatych społeczeństwach zasadniczo brak poważnych problemów natury egzystencjalnej, zatem wykorzystać trzeba potencjał dramatyczny jaki jest dostępny, aby było tak jak należy w kinie o ludziach z krwi i kości, czyli naturalnie. Stąd też spoglądając z perspektywy polskiego realnego tragizmu i ogólnej degrengolady, mam to uporczywe przekonanie, iż filmowi bohaterowie z północy szukają sobie sztucznie problemów i podług zasady obsesyjnego działania w oparciu o regulaminową dyscyplinę, nakręcają się bardziej niż sytuacja wymaga. Jasne że czuć w filmie Sigurðssona ten właściwy dla nacji rodzaj północnego dystansu, ten chłód emocjonalny i jest to dalekie od polskiej histerii czy południowego ognistego temperamentu, lecz komfort życiowy i nuuuda ma istotny wpływ na fabularne wydarzenia. Zaczyna się w zasadzie od niczego, a kończy na prawdziwym potwornym nieszczęściu, bo reakcja łańcuchowa, bo zbiegi tragicznych okoliczności, bo frustracja, wypieranie, przerzucanie, złość itd. itp. W sumie sposób precyzyjnej i oszczędnej w środki realizacji, mocno surowy jej charakter, kompozycja obrazu i dźwięku oraz aktorstwo to naprawdę dobra robota. Szczególnie, że pod warstwą chłodu i finałowej makabry jest też charakterystyczne czarne poczucie humoru, a film który mogąc wydawać się prostą i w kilku fragmentach naciąganą historią, okazuje się wartościową, bo głęboką diagnozą stanu relacji rodzinnych i sąsiedzkich w sytych współczesnych społeczeństwach. Bo przecież nic pozytywnie znaczącego nie ma pomiędzy ludźmi, a jak jest to tylko na chwilę w ramach realizacji własnych egoistycznych potrzeb. Nie budujemy, nie pielęgnujemy, a potem się frustrujemy. I to chyba miał reżyser z groźnie brzmiącym nazwiskiem na myśli!

P.S. A tak zasadniczo cały ten finałowy dramat przez łajdacką kocią naturę. ;)