Transseksualizm w Istambule. Dzielnicy freaków i dość obskurnej okolicy biedy. Poszukiwanie, błądzenie - kino poniekąd drogi, drogi przez mękę mentalną i kino nowej wiedzy o miejscu i tego miejsca charakterze. Surowizna filmowa wizualna, w tym społecznie też zaangażowanym stylu. Raczej bardziej fabularyzowany reportaż z publicystycznym zacięciem, niż kino przeinscenizowane, czy kino w ogóle z premedytacją forsujące stworzony spektakl z nadętymi rolami. Niezbyt to reprezentacyjnie może stylowe, ale raz posiada minimalistycznie realistyczny urok, dwa z pewnością naturalnie bliższe jest autentyzmowi niż każdy artyzm elit na pokaz. Takie kino kulturowej, politycznej u fundamentu autopsji i refleksji, przez wzgląd na kontrowersje związane z płciowymi nienormatywnościami zaczepne, ale absolutnie nie ofensywne bądź przegięte. Przygnębiające mniej jednak niż po ludzku ciepłe, dojrzałe, przenikliwe i etycznie trafione, ale i kino w tejże formie, o takich geograficznych kierunkach zaskakujące. O odmienności która nie musi ludzi od siebie oddalać. O relacjach jakie pomału nabrzmiewają. Z nieźle wykombinowanym, bardzo jednak realistycznym twistem w finale i finale z a’la publicystyki, przemieniającym się w uwrażliwiającą na całego „otulającą ciepłem i bezpieczeństwem odę do człowieczeństwa”. Mimo wszystko subiektywnie bez waloru wyjątkowo zapamiętywalnego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz