W imię... (2013) - Małgorzata Szumowska

Małgorzata Szumowska, a dokładnie jej dorobek filmowy zupełnie mi z autopsji nieznany. Stąd opierając się jedynie na opiniach z branży kinowej czy opisach tematyki z jaką kojarzona do dziewiczego seansu przystąpiłem. Szumny temat, jak już zdążyć przyzwyczaiła tutaj fundamentem, niestety uwzględniający już na wiele sposobów przerobione klisze, szczególnie ostatnimi czasy popularne. Zatem jest kontrowersja, ale taka co nie zaskakuje i z jakąś burzliwą siłą nie porusza. Bardzo sprawnie przewidywalną historię obraz opowiada, aranżując ją w ascetyczny sposób z pretensjami ku kinu głębokiej treści, nie rozmachu. Tutaj się ciszą maluje, autentycznym obrazem, niemal surowy dokumentem z życia przekonuje. Krótkie ujęcia i porzucenie z pytaniem – takie kino domysłów, pustej przestrzeni do własnej refleksji. Wraz z kapitalnym warsztatem głównych postaci oraz naturszczyków kanciastym, aczkolwiek tak bardzo naturalnym w formie zaangażowaniem efekt mimo wszystko osiąga satysfakcjonujący. W pamięci pozostają sugestywne sceny, rozterki natury psychologicznej i samotność w niezrozumieniu. Frustracja i ból, brak wsparcia i porzucenie, ciągle mimo wszystko w nadziei na spełnienie.