Serenity / Przynęta (2018) - Steven Knight

Nie wiem, może ja po raz kolejny niedostatecznie zrozumiałem intencje reżysera, albo co bardziej prawdopodobne z nieodpowiednim nastawieniem podszedłem do seansu, który jak bardzo pobieżny research i intuicja mi podpowiadały mógł być nie całkowitą, ale jednak stratą mojego "cennego czasu", przeznaczonego przecież wyłącznie na odkrywanie kina nowego, obowiązkowo wyjątkowego. :) W tym przypadku scenariusz Stevena Knighta to jakaś specyficzna próba stworzenia tajemnicy, której wyjaśnienie niemal przez godzinę było dla mnie poza zasięgiem i nie przez jego wymyślną formę czy treść, ale przez fakt że zabrakło koncentracji na kuriozalnym zlepku pomysłów absolutnie nieinteresujących, a nawet potwornie irytujących zatrzęsieniem infantylizmu i absurdów. Myślę że nie byłem tak potwornie niekumaty i jako ewenement nie zdołałem tych przejaskrawionych puzzli złożyć w wymaganą przez twórców całość? Jestem przekonany iż nie mogłem odczytać zawartego w obrazie przesłania, gdyż pomysł i intencja z góry zakładały cztery kwadranse zagubienia i sprawdzania cierpliwości/wytrzymałości widza, by w drugiej części po wyraźnym przełomie rozpoznać co, jak, po co i dlaczego. Nawet jeśli finalnie ciąg zdarzeń ma ręce i nogi, tkwi w tym skrypcie psychologiczno-filozoficzny sens oraz intelektualna podstawa, ponadto wespół z forsownym warsztatem aktorskim niby jest spójna i koresponduje z potrzebami wiarygodności, nie daje jednak co ważne przez większość czasu projekcji grama nawet jakościowej satysfakcji koniecznej dla zachowania zainteresowania. Podobnie kiedyś miałem z Third Person Paula Paula Haggisa i poniekąd też z Interstellar Nolana (tutaj być może jest to naciągane skojarzenie wyłącznie przez pryzmat osoby Matthew McConaugheya). Tyle że wtedy w pierwszym przypadku finalny twist radykalnie zmienił krytyczny odbiór historii, a i samo jej poprowadzenie nie zdążyło w międzyczasie tak wysoce mnie zmęczyć i zniechęcić. W drugim zaś realizacja dość skutecznie wkręciła, natomiast finał z naciąganym wyjaśnieniem i teorią która jego ambitną podstawą nie przekonały. Twierdzić mimo wszystko, że Serenity to totalne nieporozumienie nie mam zamiaru, bowiem tkwi w tym jak się okazuje bardzo ryzykownym projekcie równa temu ryzyku wartościowa wymowa. 

Locke (2013) - Steven Knight

Jedzie gość samochodem i gada używając zainstalowanego w markowym wozie systemu głośnomówiącego. Czegóż można by się spodziewać po historii zamkniętej w takim opisie? Przegadanej, miałkiej i usypiającej NUDY. Nic z tego! To prawdziwy majstersztyk w każdym calu! Kino kameralne, gdzie na zaledwie metrze kwadratowym nagromadzenie emocji tak intensywne o jakich Aronofsky wyrzucając kasę dosłownie w błoto popotopowe przy okazji ekranizacji biblijnej przypowieści, może tylko pomarzyć. Porównanie to rzecz jasna od czapy, jedynie usprawiedliwione faktem, że bezpośrednio przed seansem z Ivanem Locke spektakularny mroczny kit (o zgrozo!) przez mojego ulubieńca z fabryki snów był mi wciskany. :( O Noe, czyli wybrańcu Boga już wkrótce nieprzychylnie będę pisał, teraz wracam do prawdziwego kina. :) Bohater to człowiek tak ułożony, że aż nierzeczywisty, ideał dbający o rodzinę, kochający, pracowity, zaangażowany i obsesyjnie obowiązkowy - do tego kulturalny, opanowany aż do przesady. Gdzie tkwią korzenie tak ukształtowanej osobowości - w dzieciństwie oczywiście i porzuceniu przez ojca. :) I ten wzór cnót wszelkich staje przed faktem dokonanym, którego siłą sprawczą chwilowa samotność i "duuużo" wina. Tyle! Więcej nie zdradzę - zdradzać nie zwykłem fabuły i teraz też tego uniknę. Zachęcę tylko by poświęcić osiemdziesiąt minut na podróż brytyjskimi szosami w towarzystwie wybornego w roli Ivana Toma Hardy'ego. Wśród ciemności i świateł rozmazanych, subtelnie wkomponowanej w tło muzyki i ciszy wybuchami emocji rozdzieranej. Rozwiązując życiowe dylematy, ścierając się z konsekwencjami wyborów bohatera jak i decyzji postaci drugoplanowych. Skorzystać z efektów operatorskiej maestrii czy kunsztu montażysty, posłuchać doskonałych dialogów z kapitalną mimiką i grą ciałem w wykonaniu Hardy'ego jak i tych wyłącznie werbalnie odtwarzanych. Można doskonale zagrać wyłącznie głosem o czym Scarlett Johansson w Her ostatnio mnie przekonała, a teraz kilku innych aktorów w tym przekonaniu utwierdziło. Tyle smaczków i detali do wychwycenia, tyle dojrzałości i artyzmu w prozie życia. Wspaniałe intymne i dojrzałe kino.

P.S. Od jakiegoś czasu tak sobie Hardy'ego obserwuje, chwalę nie bezpodstawnie i mam poczucie satysfakcji ogromne. Nieprzypadkowo w Szpiegu, Wojowniku czy Gangsterze zagrał wybornie. To kapitalny aktor - potwierdził to bez wątpienia rolą Ivana Locke.