Velvet Revolver - Contraband (2004)

Ważąc historyczne zasługi, jakie dla muzyki rockowej Gunsi posiadają oraz siłę oddziaływania ich krótkiej, aczkolwiek potwornie intensywnej kariery. Jednocześnie biorąc również pod uwagę koniecznie moc przebojową dwóch bezdyskusyjnie wielkich albumów Slasha i spółki, stwierdzam i narażam się tym samym na pewnie zasłużoną krytykę, że dopiero w tej konfiguracji personalnej, pod szyldem Velvet Revolever, za sprawą właśnie Contraband nagrali krążek, który posiada dwie właściwości dla mojej oceny produktu muzycznego najistotniejsze. To jest fakt taki, że Contraband kapitalnie łączy uzależniającą chwytliwość z kompozycyjną wytrawnością, w sensie, że tych numerów da się z ciekawością wysłuchać nawet po latach i nie sprawiają wrażenia spranych i wytartych szlagierów z minionej epoki. Poza tym są na tyle zadziorne i szorstkie, a w swoim charakterze wielowymiarowe, bez popadania w irytującą megalomanię, że gdybym nie wiedział iż to efekt pracy kompletnie zepsutych sławą muzyków, to przypisałbym ich autorstwo jakimś młodym ale warsztatowo ukształtowanym młodzianom, bowiem w nich tyle pasji i energii. Albo lub właściwie, bez budowania skomplikowanych i naciąganych tez (co burzy moja powyższą teorię), wolę obecnie posłuchać numerów Velvet Revolver niż Guns N' Roses, bo wprost pisząc, te super hiciory Gunsów są tak obsłuchane, niemal do porzygania, że ja nie jestem w stanie zwyczajnie nie kojarzyć ich z histerią sprzed laty, a znajomość szczególnie tych z rodzaju November Rain nawet w szeregach ludzi o wątpliwym guście, czy całkowitym braku własnych gustów muzycznych doprowadza mnie do stanu podobnego temu, kiedy pytany w nowym towarzystwie czego słucham, pokrótce sprowadzam swoją rozbudowaną pasję do stwierdzenia "rocka i metalu", a goście niemal chóralnie odpowiadają, że też lubią Metallice, a szczególnie te jej ballady. Mam nadzieję że rozumiecie moją wtedy frustrację, że ta ignorancja mnie przerasta z głośnym śmiechem we mnie wewnętrznie wybrzmiewającym oraz czego mi wstyd okropnie z arogancją w formule "co wy wiecie o rocku i metalu, wy laicy k*** wychowani na radiowo-telewizyjnej popelinie". Stąd szanując znaczenie i sukces wielkich Guns N Roses, lecz przez tą globalną popularność nie odczuwam jednak przyjemności w kontakcie z ich przebojami i uciekam zawsze gdy mam ochotę na gunsowego rocka, do krążków Velvet Revolver - a zazwyczaj wrzucam do odsłuchu właśnie Contraband. Slash, McKagan, Sorum wraz z Dave'm Kushnerem (Wasted Youth) i jak piszą powracającym wówczas z odwyku Scottem Weilandem (Stone Temple Pilots) nagrali album, który kapitalnie połączył legendarną przeszłość z nowym obliczem. Pamiętam ówczesne notki prasowe w których podekscytowani muzycy (którzy oczywiście odpierdalali w przeszłości kompletnie pozbawione rozsądku numery) dawali upust radości z powrotu w takim składzie i takiej konwencji muzycznej, co nie dziwi biorąc pod uwagę iż uznawali VR za nowy start, a za sobą zostawiali mroczne doświadczenia ze współpracy z (napiszę wprost, rezygnując z tak dyplomatycznego określenia jak niezdyscyplinowany, ale także próbując uzmysłowić różnice pomiędzy obłędem jego i kolegów) popierdolonym kompletnie Axlem. Uznaję z dzisiejszej perspektywy, że udało im się fantastycznie w nowej muzyce uzyskać feeling, którym czarowali wiele lat wcześniej, kiedy stawiali pierwsze kroki w muzycznym show biznesie i czuć też, że to nie było oszustwo nastawione na podkręcenie zainteresowania i sprzedaży, bowiem radocha z grania przekłada się bezpośrednio na siłę numerów, w których pierwotna energia zostaje ożeniona z doświadczeniem i ponownie uwolnionym potencjałem. To przecież niby mainstream, a jednak bunt stanowi o głównej sile tej muzyki - ten rodzaj niepokoju duszy przesądzający, iż nie są to typowo radiowe kawałki, mimo że przecież cholernie przebojowe. Werwa, polot, szczerość, wyrazistość przekazu i również refleksja, bo przecież rock to muzyka ludzi żyjących na krawędzi, ale też i wyrzutków, względnie życiowych rozbitków, którzy właśnie poprzez twórczość wypluwają z własnych trzewi całą osobistą gorycz. Kropka, wystarczy słów, mówię stop bełkotaniu! :)

Ain't Them Bodies Saints / Wydarzyło się w Teksasie (2013) - David Lowery

To jest moje kino, takie które do mojego nieczułego na płaczliwą manipulację serduszka ma drogę uprzywilejowaną. :) Małe kino z wielkim sercem, znaczy kameralne w formie, ale obfite emocjonalnie. Stąd jestem obecnie zafascynowany tym, co do tej pory David Lowery nakręcił i pospiesznie obejrzałem Ain't Them Bodies Saints zachęcony seansem Ghost Story jak i ostatnio The Old Man & the Gun. Estetycznej i merytorycznej satysfakcji dostarczyło mi osadzenie akcji w prowincjonalnej Ameryce i jej południowych okolicznościach przyrody, jak się można domyślić u schyłku względnie na przełomie lat 70-tych. Wykreowanie przekonującego naturalnością klimatu i oddanie bulgocących pod powierzchnią czystych emocji, bez posiłkowania się nieznośną szarżą uczuciową. Zastosowanie tradycyjnych technik rejestracji obrazu w stonowanych odcieniach, odrzucające sterylną czystość i kontrastową wyrazistość na rzecz wąskiej palety rozmytych odcieni brązu i szarości. W tej zadumanej intymnej sztuce filmowej urzekają i świetne zdjęcia eksponujące grę światłem i muzyka w tle podkreślająca z każdą minuta gęstniejącą atmosferę, sugerując nieuchronne zmierzanie do tragicznego finału. Doskonała gra aktorskiej obsady w osobach Rooney Mary, Casey'a Afflecka i Bena Fostera – może nie sięgających swoich wyżyn, ale kreujących postaci przejmująco naturalnie, bez emfazy i ogólnej przesady w gestach czy mimice. To zapewne będzie dla jednych niemiłosiernie ciągnący się, niemal pozbawiony akcji glut, inaczej półtora godzinne flaki z olejem, dla mnie natomiast fascynujący swą surowością i oddaniem jeden do jednego prawdy miejsca i czasu dramat obyczajowy z żywym pulsem i podskórnym napięciem. Doskonały dramat o splatających się ludzkich losach i wartej wielkich poświęceń miłości, stawiających na drodze postaci piekielnie trudne dylematy, a widzowi w moim przekonaniu jedno zasadnicze pytanie, w kontekście działań pierwszoplanowych bohaterów. Co jest silniejsze od instynktu samozachowawczego, co jest warte podjęcia wszelkiego ryzyka? Miłość i tęsknota bracie. Tylko one człowieku!

Antimatter - Black Market Enlightenment (2018)

Poważnie rozważam przyjęcie stanowczego stanowiska, wyrażającego subiektywną opinię, dotyczącą Black Market Enlightenment, iż jest to najlepszy jak dotąd album Antimatter. Przynajmniej po kilku tygodniach z nim systematycznego obcowania, to on najmocniej wbił mi się w świadomość i to do niego najsilniejszy pociąg czuję. To przyjemne, bardzo satysfakcjonujące uczucie jak zdążyłem dostrzec nie jest obce i innym fanom ekipy Micka Mossa, więc tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu, iż wyspiarze nie nagrali dotąd tak wyśmienitego krążka, mimo że trudno też było narzekać na jakość poprzednich produkcji zespołu. Siódmy krążek w dorobku Antimatter, to w zasadzie nic nowego, tylko naturalna kontynuacja muzycznych wątków już na The Judas Table znakomicie w formę quasi koncepcyjnego albumu ubranych. Tak jak na poprzedniku lirycznie wokół pojęcia zdrady teksty były oplecione, tak w przypadku tegorocznej płyty wszystko co w warstwie tekstowej się pojawia, dotyczy problemu uzależnienia i stanowi osobistą i zaangażowaną eksplorację niezwykle mrocznego czasu z życia lidera grupy. Natomiast same kompozycje, co absolutnie nie zaskakuje i jest dopieszczone w każdym aranżacyjnym detalu, to przebogate brzmieniowo podróże przez szerokie wody klimatycznego post progresywnego rocka. Pisząc o szerokich wodach mam na myśli między innymi wykorzystanie nieco egzotycznego jak na potrzeby rocka instrumentarium. Bowiem (jak podpowiadają materiały źródłowe) słyszę na BME coś co nazywa się kemancze i jest irańskim instrumentem smyczkowym przypominającym wizualnie skrzypce, tudzież małą wiolonczelę lub (jak podpowiadają w sieci) lirę bizantyjską. Prócz niej dość odważnie wykorzystany zostaje saksofon i przyznaję, że kapitalnie odnajduje się wszędzie tam gdzie Mick Moss uznał za słuszne go użyć, aby wzbogacić klimat o pierwiastek zmysłowy. Było to potrzebne, a nawet konieczne, gdyż materiał w wielu fragmentach jest przeszywająco zimny i intensywnie mroczny, a gościnne partie saksofonisty wraz z głębokim głosem wokalisty niebywale dodają mu ciepła i wprowadzają w kompozycje konieczną równowagę i harmonię. Album ogólnie oparty zostaje o proporcjonalną dominację gitar i instrumentów klawiszowych, naprzemiennie wykorzystując oczywisty patent, aby szkielet utworu oprzeć na wiosłach i przełamywać go parapetem, lub odwrotnie - zawsze jednak budując atmosferę podkręcającą napięcie do finałowej eksplozji, jednakowoż czyniąc każdorazowy odsłuch niezwykle hipnotyzującym i poruszającym emocjonalnie doświadczeniem. Mnie przynajmniej jak dotąd nowy materiał Antimatter się nie przejadł i utrzymuje w sobie stałe nim zaciekawienie, mimo że trudno go nazwać nazbyt skomplikowanym czy eksperymentalnym. Tak sobie zakładam, że talent kompozytorski Mossa i silne emocjonalne jego w powstające utwory zaangażowanie, wymuszają naturalnie równowagę pomiędzy chwytliwością, a ambicją czyniąc nie tylko Black Market Enlightenment płytą wielokrotnego użytku, z którą wrażliwy słuchacz nawiązuje głębokie relacje, nie oczekując więcej niżby mógł otrzymać. Dla mnie albumy Antimatter, w szczególności te bardziej zorientowane rockowo, czyli od Living Eden są rodzajem osobistej strefy komfortu, gdzie zawsze odnajduję spokój i harmonie, a mimo że je znam biegle, to nie odczuwam podczas ich odsłuchu najmniejszego wręcz znudzenia. Od tych przejmujących kompozycji nie wymaga się bowiem wywoływania zaskoczenia i wyjątkowej ekscytacji stroną formalną, tylko czystych, przekonująco rzeczywistych i prawdziwych emocji pozbawionych banalności. A ten walor wszystkie utwory z Black Market Enlightenment w najwyższej jakości wykonawczej posiadają, stąd mój zachwyt uznaję za dostatecznie usprawiedliwiony.

On Chesil Beach / Na plaży Chesil (2017) - Dominic Cooke

Potencjał całkiem ciekawy został jak mam wrażenie niewykorzystany i z historii młodej miłości całkiem zgrabnie od strony możliwości szerszej interpretacji zarysowanej, powstał w rzeczywistości obraz o kwadratowej emocjonalności i dramatycznie zbyt grubą kreską, bez polotu i finezji kreślony. Moje niepochlebne przekonanie oparte zostaje przed wszystkim na wrażeniach z seansu oraz bardzo dobrych recenzjach powieści, która tutaj fundamentem scenariusza i dodatkowo jeszcze drobnym detalu, jaki zdążyłem przed sensem już wychwycić. Mianowicie, że za ten projekt pierwotnie miał odpowiadać Sam Mendes, lecz finalnie z nie do końca jasnych powodów z realizacji zrezygnował. Jestem przekonany znając możliwości Mendesa, iż w jego filmowej interpretacji adaptacja prozy Iana McEwana byłaby zdecydowanie żywsza, a na pewno wyrafinowana i pozbawiona sztucznej teatralności, która w ujęciu reżysera i w aktorskiej kreacji Saoirse Ronan i Billy'ego Howle'a jest chwilami trudna do zniesienia. Mimo kilku istotnych wad jakimi obraz Dominica Cooke’a niestety głównie stoi, to przyznaje że ku mojemu zaskoczeniu nie przysnąłem (nie ryzykując narażenia się tym samym na uszczypliwości ze strony małżonki) i do końca projekcji utrzymywałem względne skupienie na opowieści, która przyjmując bardzo klasyczną i bez wątpienia piękną formę wizualną, miała zapewne w założeniach wywrzeć wrażenie autentyzmu i także chociaż odrobinę zaintrygować niecodziennym ujęciem gatunku zwanego melodramatem. Żałuję wielce, że na założeniach się skończyło.

P.S. Być może Mendes zrezygnował, gdyż nie chciał zaryzykować swojej reputacji dla nieco naciąganej historii, a może brakło mu pomysłu na uczynienie jej w wersji kinowej czymś więcej niż tylko poprawnym wyciskaczem łez dla widza o harlequinowskiej wrażliwości?

Sicario: Day of the Soldado / Sicario 2: Soldado (2018) - Stefano Sollima

Zawsze z góry nieprzychylnie nastawiony jestem, do prób eksploatowania świetnych fabularnych pomysłów w sposób chytry, czyli tak intensywnie, by wycisnąć z sukcesu maksymalnie dużo, bez względu oczywiście na szacunek dla jakości. Stąd wieści, że sequel Sicario powstanie bez entuzjazmu przyjąłem, biorąc pod uwagę dodatkowo, że do jego powstania swojej ręki nie przyłoży Denis Villeneuve. Szacunek dla Pana reżysera, iż nie ogranicza się do sprzedawania chodliwego towaru, a skupia na nowych projektach – zresztą cholera wie jakie były kulisy tej decyzji i czy nie zależały wręcz bezpośrednio od sumy jaką mu produkcja zaproponowała. Nie znam tematu, drążyć go nie zamierzam i przechodzę natychmiast do meritum. Zaiste niespodzianką jest poniekąd, że kontynuacja trzyma za ryj niemal równie mocno jak genialna jedynka i tylko bardziej skupia się na rozbudowanej wątkowo intrydze, niż na klimacie i psychologii postaci, co przynosi efekt bardziej klasycznego kina akcji - a to w mojej ocenie musi zabrać przynajmniej jedno oczko z całościowej oceny w konfrontacji z filmem Kanadyjczyka. Aktorsko jest kapitalnie, bo jak widać Josh Brolin i Benicio del Toro to takie marki, które nie potrzebują inspiracji od genialnego reżysera płynącej, aby zrobić świetnie to, co do nich należy. Ubolewam tylko nad tym, że ten klimat klaustrofobiczny i ciśnienie potworne jakie między innymi muzyka nieodżałowanego Jóhanna Jóhannssona wyzwalała, w zasadzie całkowicie uleciały - choć gdzieś jakby się uprzeć, to tylko szczątkowo były jeszcze wyczuwalne. Mimo wszystko, to zdecydowanie dobra robota, która bez identyfikowania z częścią pierwszą zrobiłaby na mnie większe wrażenie, bo wszystko co w kopiącym dupsko dramacie sensacyjnym jest w szkoleniowy sposób w niej zawarte. Jednak utrzymując w pamięci film Villeneuve'a i stawiając obok pracę Stefano Sollimy, nie ma mowy bym ordery za zasługi wieszał na piersi tego drugiego. Nie wystarcza bowiem permanentnie pulsujące pod powierzchnią napięcie, gdyż gdzieś w środkowej fazie, kiedy reżyser zostawia miejsce na refleksję, to tempo przysiada i widz taki jak ja kręcić nosem zaczyna, że u mistrza Villeneuve'a nie było miejsca na niedosyty. Nie ma obaw jednako, proszę uwierzyć - mimo wszystko zero ziewania, problem tylko w tym, iż sprawne wykorzystanie szablonu takiego kina to przez pryzmat genialnej roboty elitarnego już reżysera (członka genialnej kanadyjskiej triady Dolan/Vallée/Villeneuve) po prostu mało. Szczególnie, że sporym minusem scenariusza jest mianowicie fakt nonsensowego zaistnienia tendencji do „przesadyzmu” w ogólności sprowadzającego się do manifestowania irytujących zbiegów okoliczności i męczącej formuły z cyklu „zabili go, a on na przekór wszystkim i wszystkiemu przetrwał i uciekł”. No żesz kurde, nie w Sicario, litości!

My Own Private Idaho / Moje własne Idaho (1991) - Gus Van Sant

Trochę świrusów w filmie Gusa Van Santa, w ekscentrycznej formule, z odjechanym aktorstwem o spieprzonym przez dorosłych dzieciństwie i reperkusjach powodujących długofalowe zaburzenia. O męskich prostytutkach z zepsutego świata, bez perspektyw i możliwości wyrwanie się z tego psychicznego i fizycznego więzienia. O spieprzonym życiu już na starcie, o utraconym rozwojowym fundamencie, o dramatycznym poszukiwaniu  tożsamości. O ludziach marginesu płynących pod prąd, instynktownie czy z wyboru. Film trudny do polubienia i w moim przypadku właśnie tej większej opartej na zrozumieniu treści i formy sympatii niestety nie jestem mu w stanie okazać.

The Old Man & the Gun / Gentleman z rewolwerem (2018) - David Lowery

Jak sięgam pamięcią w najbliższą przeszłość tj. liczoną może w zakresie kilku lat, to w tym momencie nie przypominam sobie, bym oglądał tak uroczy film, w sensie, że udaję się do kina na współczesną produkcję, a dostaję obraz tak poczciwy, który z pełną śmiałością określić mogę przymiotnikiem retro. Dosłownie jakbym oglądał film zrobiony na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, w każdym technicznym detalu przywołujący skojarzenia z tym okresem – od kwestii wykorzystania światła w ziarnistym obrazie, po całościowy klimat. Film, w którym liczy się forma i treść, lecz ani jedno ani drugie nie wychodzi przed szereg i nie przejmuje dominacji, zachowując idealną harmonię. Film cudnej treści i aktorskiej głębi, bo dialogi urzekają swoją naturalnością i doskonale eksponują warsztat zarówno weteranów, jak i perfekcyjnie obsadzonego, fenomenalnie przekonującego (scena w barowej toalecie!) Casey’a Afflecka - dla którego, na marginesie dodam, spotkanie z takimi ikonami jak Sissy Spacek (niby babcia, a tyle w niej zawadiackiej ikry), Danny’ego Glovera (na zawsze sierżant Roger Murtaugh) i wreszcie Toma Waitsa (genialnie opowiadana anegdota), to zaszczyt był ogromny i zapewne spełnienie szczeniackich marzeń. Film zaś czarującej formy, gdyż wizualna strona fenomenalnie skorelowana zostaje z delikatnie jazzującą (to chyba smooth jazz ;)) muzyką, nadającą mu kształt ballady, płynącej powoli, skupiającej się na detalach, pozwalając poczuć zarówno silną więź z bohaterami, jak i zaznać przyjemności obcowania z subtelną sztuką. Film zaskakująco optymistyczny, przez co obecnie wyjątkowy, film ciepły i nostalgiczny, lecz bez irytującej słodkości, czy drażniącego równie mocno taniego sentymentalizmu. Film który właściwie opowiadając historie opartą na autentycznych wydarzeniach, która przecież nie ma bezpośrednio nic wspólnego z życiem i karierą aktorską Roberta Redforda, stał się rodzajem hołdu jemu oddanego. Nie trudno przecież w postaci Forresta Tuckera odnaleźć samego Redforda i nie dostrzec tego, iż pożegnanie z ekranem jest dla niego tak samo trudne, jak porzucenie złodziejskiego fachu przez filmowego bohatera. Życie dla pasji, dla jedynego w swoim rodzaju uczucia całkowitego spełnienia – życie w zgodzie ze sobą i przede wszystkim dla siebie. Utrzymanie harmonii i stabilności, które wyłącznie odpowiadają za doznanie prawdziwego szczęścia i pogodzenie się z koniecznością odchodzenia. Może ja zbytnio uległem czarowi Redforda i nadinterpretuję, lecz nie mogę odrzucić przekonania, iż ten zakamuflowany manewr reżyserski tak silnie na mnie oddziałujący, był świadomym działaniem Davida Lowery’ego, który to wykorzystał genialnie temat i splótł go tak fascynująco z finałowym aktem aktorskiej pasji Redforda. Piękne mu zatem odejście ze sceny zafundował, pożegnanie z najwyższą klasą będące wspaniałym ukoronowaniem wielkiej kariery – rozstaniem z planem filmowym, jakiego nie mógł sobie wymarzyć.

P.S. David Lowery, trzeba zapamiętać to nazwisko, które w mojej świadomości zaistniało przed rokiem, kiedy obejrzałem Ghost Story, a teraz pewności nabrałem, że to człowiek z wielkim talentem do robienia wspaniałych kameralnych filmów z cudowną treścią.

Jarhead / Jarhead: Żołnierz piechoty morskiej (2005) - Sam Mendes

Ze względu na kilka detali, zdaje się, iż poniekąd inspiracja dla Mendesa pochodziła od kultowego kubrickowskiego Full Metal Jacket, chociaż bezpośrednio scenariusz oparty został o książkę niejakiego Anthony’ego Swofforda, który jak oficjalne notki donoszą opisuje własne przeżycia z lat 1988-1991, kiedy jako kapral Marines przechodził wymagające szkolenie i brał udział w operacji Pustynna Burza. Akcja osadzona w czasie konfliktu w Zatoce Perskiej nie bardzo przypomina jednak typowe produkcje wojenne pełne ścielących się gęsto trupów („Każda wojna jest inna i każda jest taka sama“), bowiem wymiany ognia w zasadzie brak i więcej tutaj psychologii postaci wespół z całą masą groteski podkreślającej życie w męskiej watasze, z codzienną niegroźną gejowszczyzną pomagającą radzić sobie z ciśnieniem oczekiwania na starcie z wrogiem. Dzięki genialnemu oddaniu atmosfery degradującej ludzką psychikę, scen samograjów z wisielczym humorem oraz wizualnym majstersztykom (między innymi płonące w ciemnościach szyby naftowe) oraz kapitalnej ścieżce dźwiękowej (przykładowo Something In the Way wiadomo kogo), mimo że nie leją się hektolitry krwi, to jednak piekło wojenne jest wyraźnie odczuwalne, przybierając formę wewnętrznej walki z wciąż kumulującym się nieuwolnionym napięciem i tęsknotą za najbliższymi. Sam Mendes nie pozwala na poczucie obcowania z jakimś podrzędnym odgrzewanym po raz enty kotletem, tylko pełnowartościowym, osobnym produktem o wysokim natężeniu cech stanowiących o jego nieprzesadzonej wyjątkowości. Czym jest wojna na której oczekuje się na cholera wie co? Wojna na której akurat ofiary nie zawsze giną od kul! To pytanie zasadnicze, głośno postawione na które odpowiedź w sensie przesłania pomiędzy wierszami w codziennym życiu wojaka zostaje zakamuflowana. Że Mendes to reżyser wysokiej klasy z pokaźny dorobkiem nie muszę tutaj szczegółowo przekonywać, bo kilka tytułów których twórcą mówi same za siebie, a Jarhead bezdyskusyjnie do tej kategorii dzieł wielkich w jego dorobku należy, o czym jeśli jeszcze się człowieku nie przekonałeś, to zrób to jak najprędzej. To k**** rozkaz! 

Coma - Hipertrofia (2008)

Był listopad 2008-ego, kiedy to Coma wydała Hipertrofię, czyli swój trzeci album, który okazał się rozbudowaną dwupłytową produkcją zawierającą aż 35 indeksów, w tym jeśli dobrze liczę 18 właściwych kompozycji w całościowej formule ambitnego koncept albumu. Warstwa liryczna krążyła wokół „życia ludzkiego, jako szeroko pojętej woli istnienia” i jak zwykle w przypadku Comy budziła sporo uwag i oceniana była skrajnie – od głosów niezrozumienia intencji, podkreślających kąśliwie, że to typowa gra-fo-ma-nia Roguca, po zachwyty nad ich poetyckim wymiarem i głębokim socjologiczno-psychologicznym wglądem w otaczającą rzeczywistość. Sam zainteresowany, czyli Piotrek Rogucki z dystansem komentował (stwierdzając rozsądnie), że ten kto już stykał się z jego literacką twórczością wie, iż to się lubi lub nie lubi i nie ma półśrodków. Myślę, iż biorąc poprawkę na ich specyficzny autorski styl, należy dostrzegać brak w niej banalnej dosłowności, w której miejsce wtłoczony zostaje interpretacyjny rebus - oczywiście czasem bez większego powodu nadto komplikowany. Intelektualna zabawa słowem tkwi w metaforze goniącej metaforę i jeszcze kolejną metaforą jest poganiana (momentami aż do nieznośnej przesady), co faktem jest może irytować i jak widać irytuje. ;) Lecz dzięki sprawnemu graniu przez Roguckiego dwoma skrajnościami (od subtelnej poetyki do bezpośredniej, nawet wulgarnej ekspresji), posiada w sobie ciekawie ubrane w znaczenia merytoryczne obserwacje i chwytliwą dynamiczną rytmikę, dzięki czemu akurat, to żaden wstyd, że mnie przekonuje. Kiedy dodatkowo zostaje opakowana w dość eklektyczne dźwiękowe struktury, w tym równie dobrze zaaranżowane zarówno progresywne kolosy jak i bezpośrednie uderzenia, to trudno mi w tym momencie udawać, że to się nie podoba i szczególnie w wymiarze zaproponowanym na Hipertrofii przynajmniej zasługuje na oklaski przez wzgląd na włożoną w nie aranżerską pracę. Dwa krążki składające się na ten ambitny projekt różnią się od siebie i tak jak umownie ten pierwszy jest zwarty z mocno wyeksponowanym konkretnym riffem i wokalną dosadnością, tak ten drugi na jego tle jawi się jako bardziej stonowany i refleksyjny, z użyciem sporej dawki urozmaiceń w postaci między innymi klawiszowych pomysłów budujących hipnotyczno-transową atmosferę, czerpiąc obficie na przykład z zapomnianej w maistreamowym rocku psychodelii. To taka oczywiście próba uporządkowania i usystematyzowania walorów Hipertrofii, jednako jakby nie dzielić i nie szufladkować, to należy przyznać, iż zadanie to trudne, bowiem to muzyka wielobarwna i pełna wyobraźni. Może poprzez względną, bo trzymaną jednak w ryzach rozpiętość stylistyczną uciekająca od megalomanii i oddająca właściwie sens stwierdzenia ambitne, a zarazem chwytliwe. Nie stroniąca od intelektualnych odlotów, nie uciekająca przed odważnymi eksperymentami formalnymi oraz przed emocjonalnością ocierająca się nawet zbyt mocno o patos i wreszcie używając sporej ilości melodii nie zamykająca się w szufladzie z napisem ”to wypada, a to nie wypada”, czym nawet jeśli mi nie imponuje, to wzbudza zasadny szacunek.    

Bohemian Rhapsody (2018) - Bryan Singer

Seans zaczyna się krótką dynamiczną i podkręcającą apetyt sekwencją z największego wydarzenia muzycznego XX wieku, czyli synchronizowanym (Londyn, Filadelfia) charytatywnym koncertem Live Aid zorganizowanym przez Boba Geldofa i kończy niemal w całości odtworzonym występem Queen na tym właśnie legendarnym koncercie z roku 1985. Znaczy mamy tutaj klamrą spiętą całość początkowych piętnastu lat scenicznej kariery - w telegraficznym skrócie, ale z amerykańskim rozmachem zinterpretowaną. Bowiem jak inaczej pomieścić tyle treści w dwóch godzinach projekcji, stąd ona potraktowana dość wyrywkowo, bez szans na jakiekolwiek wyczerpanie istotnych wątków pełnej sukcesów drogi na szczyt i detali tragedii która zakończyła ten błyskotliwy pochód. Historii fenomenu wokalnego i show biznesowego, bowiem trudno inaczej nie nazwać kariery wyjątkowego zespołu, bo świetnie łączącego ambicje (dramatyzm i prawdziwe emocje w kompozycjach) i rozrywkę (festyn i cekiny) jak i jego frontmana, człowieka z głosem czterooktawowym, który poza techniczna doskonałością dał jej charyzmę plus rozpoznawalność. Co warte zaznaczenia, jednak Bryan Singer odpowiednio podzielił proporcje zauważając naturalnie jak istotną rolę w sukcesie odegrała gra zespołowa i wpływ czterech różnych osobowości na eklektyzm twórczości. Mimo że narracja skupia się na Freediem, to przez wzgląd na podporządkowane muzycznemu charakterowi fabuły wątki o charakterze osobowościowym i kontrowersyjnym dość lajtowo zostały potraktowane, a obraz przybrał formułę filmu czysto muzycznego, w którym hity robią więcej niż trzy czwarte dobrej roboty. Muzyka jest najważniejsza i ona odwołując się do pamięci widza stanowi kręgosłup pomysłu, bowiem bez tego klimatu koncertowego wykorzystanego absolutnie nie na pół gwizdka za sprawą mnóstwa hitów, byłoby tylko poprawnie i irytująco grzecznie, a nawet może i biednie. To jednak szczęśliwie (choć będę jeszcze poniżej kręcił nosem ;)) świetnie nakręcone pod względem dynamiki kino rozrywkowe, sięgające w poszukiwaniu inspiracji do klasycznej mainstreamowej amerykańszczyzny spod znaku blockbusterów. Dobra zabawa w sensie wizualnego i dźwiękowego rozmachu i dramat bez dramatu niestety. Rozumiem zatem poniekąd rozczarowanie tych wszystkich widzów, którzy oczekiwali większej głębi i dramatyzmu, a dostali skrótowca odwołującego się do takiej disney’owskiej koncepcji kina wymuszającego łzy wzruszenia, ale by nie zasmucić widza, wyciskającego je także w towarzystwie fajnego humoru. Tyle że trzeba się pogodzić z faktem, iż koncepcja twórców poszła w zupełnie innym kierunku, niż ambitny widz by oczekiwał i zamiast niewystarczająco dramatycznego dramatu zrobili oni tak jak zakładam chcieli, spektakularny (podkreślam bardzo udany zachowując odpowiednie proporcje) quasi musical, będący rodzajem tributu dla zarówno Mercury’ego jak i samego zespołu. Film będący zasłużonym hołdem dla fenomenu grupy i jej bezsprzecznie napędzającej popularność, lśniącej w blasku fleszy i wzbudzającej podziw gwiazdy. Film stanowiący zaiście obficie przypudrowaną widowiskową produkcję pozbawioną większego waloru dokumentalnego, ale za to z pewnością będącą temperamentną porcją satysfakcjonującego, mimo że szablonowego kina jakiego zapewne potrzebowały miliony dzisiaj już przecież wiekowych fanów ich muzyki. Można zapewne dyskutować czy w takiej formule spełnia oczekiwania krytyki i czy jako produkt o masowym oddziaływaniu był potrzebny oraz czy tragizm postaci Freedie’go nie zasługiwał na mniej lukru, a więcej życiowej goryczy. Mając na uwadze powyższe, także i moje osobiste  rozczarowania (bo nie ukrywam, że lubię jak historie fabularne targają psychiką konkretnie, a ta oparta na prawdziwych wydarzeniach wyjątkowo mocny w tym zakresie potencjał posiadała), to wychodząc z kina byłem wzruszony i rozentuzjazmowany jednocześnie, mimo że w głowie zamiast oczekiwanych natrętnych pytań i rozbudowanej analizy treści, tylko muzyka i jej zaraźliwa przebojowość pozostała. Powiem zatem podsumowując krótko, w tonie puenty przyziemnej, że jeśli podczas seansu bardzo dobrze się bawiłem, to chyba w takim finalnym wydaniu była to właściwa super hiciarska, bo zadowalająca przede wszystkim miliony koncepcja.

P.S. Jeszcze słowo, bo obok tak ryzykownej obsady roli głównej nie mogę przejść bez chociażby jednego zdania podsumowującego. Bałem się strasznie, że to będzie ten sam rodzaj przesady i przerysowania jaki nie tak dawno Dawid Ogrodnik kreując Tomka Beksińskiego zaproponował. Na szczęście Rami Malek, co jest zdecydowanie godne podkreślenia, uniósł na swoich barkach odpowiedzialność i nawet jeśli nie zrobił Freediego tak doskonale, by złapać się na myleniu realnego obrazu z tym kreowanym, to nawet przez chwilę nie pobudził na mojej twarzy grymasu zażenowania - a to w konfrontacji z tak nietuzinkową mimicznie i gestykulacyjnie postacią samo w sobie jest już dużym sukcesem.

Bloodbath - The Arrow of Satan Is Drawn (2018)

Ponownie w death metalowej groźnej pozie z miną okrutnie mroczną Nick Holmes w towarzystwie stałych muzyków Bloodbath się pokazuje i tym razem w rzeczy samej zamiast przede wszystkim zaskoczenia, że on tutaj w takim oldschoolowym tonie tak growluje, dostałem kapitalny krążek bez zbędnych marketingowych zagrywek. Przyznaję, że nie bardzo przebierałem nóżkami aby The Arrow of Satan Is Drawn poznać i chwilę nowe numery Bloodbath odczekać musiały, bym nabrał ochoty na konfrontację z surowym, krwistym mięchem. Kiedy jednak pierwsze wciśnięcie przycisku play zostało dokonane, to przyznaję, że repeat z miejsca zostało na kilka kolejnych przesłuchań wklejone. Oj ja marny pył, co konkretnego mielenia ostrego z rzadka ostatnio we własnym stereo uświadczy i wiary większej w tych Szwedów i tego Brytola był pozbawiony, teraz w pełni świadomie oświadczam. Oświadczam mianowicie, iż nie wierzyłem i wstyd mi jest ogromnie, że brakło mi wiary, której w utalentowanych starych wyjadaczach wraz z profesjonalizmem było na tyle dużo, iż taki soczysty krążek w ogniu piekielnym wykuli. Sieka ta motorycznego kopa ma i ciężar posiada, bowiem to krążek co zmiażdżyć walcem i skopać dupsko ekspresyjnym pierdolnięciem potrafi. Chociaż numery już z miejsca przy premierowym odsłuchu przekonują, to też dla własnego dobra i ewentualnie skróconego żywota nie nudzą się szybko i jak wgryźć się w ich strukturę człowiek zdecyduje, to za każdym razem coś takiego wychwyci, co podtrzyma zainteresowanie. Mnie akurat The Arrow of Satan Is Drawn trzyma tak w swych szponach już kilka tygodni i przez ten fakt dopinguje także, abym może z perspektywy czasu spróbował tak na całego przekonać się do poprzednika. Grand Morbid Funeral mimo, że jakimś totalnym spadkiem formy nie był, to nie miał w sobie tego waloru magnetycznego, który na tegorocznym albumie Bloodbath zawarł. Gdzieś też teraz ryki Holmesa lepiej w konwencje kawałków zostały wtłoczone i nie nie wiem, czy to zasługa bardziej formy samego Nicka, czy może umiejętności aranżerskich instrumentalistów. W sumie cholera ich wie jakich krwawych rytuałów, czy satanistycznych zaklęć użyli, iż wyszło piekielnie dobrze. Można by rzec tak młodzieżowo, że mam wyjebane na metody, kiedy one dyskusyjnymi będąc dają taki wdechowy efekt i na nowo tak mnie entuzjastycznie do darcia ryja nastawiają. Rzeknę, że zaprawdę krwista ta kąpiel orzeźwiającą bardzo się okazała i jak tylko zastrzyku energii potrzebuję, względnie wkurw zmyć z siebie muszę, to ostatnio właśnie zamiast lodowatej, to intensywnie czerwonej kąpieli zażywam. :)

Soulfly - Ritual (2018)

Nie jechałem może ostatnio po Maxie niczym po łysej kobyle, ale nie mógł też ten zawsze bardziej przed szereg z wychodzący członek rodzeństwa Cavalera, liczyć na moją przychylność w ocenie zarówno jego aktualnych muzycznych dokonań, jak i na marginesie własnej fizyczności sprowadzonej ogółem do kloszardzkiej stylówy. Zdarzyć mi się nawet mogło w jakiś internetowych czy osobistych tzw. f2f dyskusjach, iż wyrażałem swój niepokój o stan ducha/psychiki legendy motorycznego death/thrashu, nie licząc rzecz jasna iż skuteczną wróżką, co upadek mu przepowie zostanę. Nawet gdy ręce z bezsilności wobec jego zachowania opadały, to zawsze trzymałem w ukryciu kciuki za człowieka, który co by poddawanego krytyce dzisiaj nie odwalał, to jednak wówczas, gdy dojrzewającym gówniarzem byłem odcisnął swoje piętno na tym czym dzisiaj jestem i z czego bez dwóch zdań pozostaje dumny i wszystkim tym ciekawym osobistościom sceny muzycznej wdzięczny. Ale nie o mnie tutaj, tylko o najnowszym wypieku sygnowanym nazwą drugiego muzycznego życia Maxa Cavalery. Jak się okazuje, Ritual to naprawdę pozytywnie zaskakujący kawał bardzo sprawnie skrojonej ciężkiej muzy, która absolutnie nie zaskakuje względem formalnym, lecz z pewnością wzbudza szacunek jakościowo. To wszystko już wielokrotnie Max przemielił, ale nie zawsze efekt był zadowalający. Goście o sporym formacie już na płytach Soulfly byli, stricte dźwiękowo skoczny nu metal był, wściekły hard core także i oczywiście agresywny motoryczny thrash wypełniał wielokrotnie krążki Soulfly. Odniesienia folkowe, kombinacje z elektroniką, nieco bujania z rejonów gdzie dredy są cool i wreszcie eksperymenty oraz zabawa formą w zamykającym numerze Solufly nr enty. I to wszystko znajduje na powrót na Ritual, lecz moja przychylność zaproponowanym fakturom jest dużo większa niż to było przy okazji Archangel czy Savages, a pamięć w kilku fragmentach wysyła mnie w podróż do świetnych Dark Ages, Conquer czy nawet Enslaved - po drodze pobudzając reminiscencje powiązane aż z okresem Primitive-Prophecy. Po kolei patrząc już otwierający tytułowy numer mógłby z powodzeniem wbić się na playlistę Prophecy, szczególnie przez wzgląd na ten charakterystyczny sygnał, a The Summoning mógłby aranżacyjnie idealnie odnaleźć się jako brat bliźniak (nie jedno jajowy) tuż obok Unleash z Conquer. Tych skojarzeń jest tutaj masa, a co najważniejsze że w tym tyglu wymieszane zostały z autentyczną pasją jakiej ubolewam ostatnimi czasy na krążkach Soulfly było tyle, co kot napłakał. Ritual ma to coś co nakazuje mi wierzyć, że to jest prawdziwe i nie wysilone na potrzeby pozerskiej prezentacji. Autentycznie mimo, że przecież album nie dorobi się u mnie ołtarzyka, to za te istotne jego walory jestem skłonny postawić go bez obawy obok tego wszystkiego co w dyskografii Soulfly dotąd uważałem za najlepsze. 

The Zookeeper's Wife / Azyl (2017) - Niki Caro

Będę tak jakby cyniczny i napiszę, iż nie sztuką jest przygnębić i poruszyć losem zwierząt w starciu z wojenną zawieruchą. Nie trudno też wzruszać losem niewinnych cywilów w takich okolicznościach. Trudniej nie pójść na łatwiznę, tylko ambitnie pokazać czym jest wojna i jak różnie od strony psychologicznej poszczególne jednostki reagują na jej okrucieństwa - na strach i stres permanentny. W tym przypadku o ludzi chodzi, o ratowanie Żydów mimo śmiertelnego zagrożenia - głównie dzieci z warszawskiego getta. Pomoc ryzykowną i bezinteresowną, pomoc z porywu serca, ludzkich odruchów, absolutnie nie z rozsądku. Udzieleniu schronienia ze świadomością śmiertelnego zagrożenia konsekwencjami i mimo to bez większego wahania. To nie jest wielkie kino, to kino rzemieślnicze, czyli takie do którego się przyłożono, ale efekt finalny nie przyniósł nic ponad standardowe powielanie schematów zapewniających względnie poprawny poziom. W takim układzie pozornego bezpieczeństwa nie awansuje ono w mojej osobistej hierarchii do miana klasyka, ale i złych słów ponad te kilka powyżej (i jedno jeszcze poniżej) o nim nie napiszę. To jak mniemam kino dla widza podatnego na proste, bezpośrednie emocje - takiego bez większej ambicjonalnej potrzeby aby w sztuce filmowej poszukiwać wyjątkowości kosztem oczywistości. Tak jak historia autentyczna została bezpiecznie zaadaptowana, tak i odtwórcy ról nie wykazali większej inwencji ponad poprawność. Irytująco płaczliwa Chastain wychodzi tutaj przed szereg i do niej się przyczepię najbardziej. I nie chodzi właściwie o fakt, że non stop jest zbeczana, ale że tak doskonała aktorka nie jest w tej permanentnie załzawonej pozie po prostu przekonująca.

Le Fidèle / Na krawędzi (2017) - Michaël R. Roskam

Po bardzo udanym anglojęzycznym The Drop, z atrakcyjną hollywoodzką obsadą nagranym, spodziewałem się, że Roskam na dłużej zagości na szerszych kinowych wodach. Zakładałem, że szybko nie wróci do europejskiego kina, a tu niespodzianka i już teraz powraca z koprodukcją belgijsko-francusko-holenderską. Skończyłem właśnie oglądać Le Fidèle i porównuje na gorąco własne odczucia z niezbyt entuzjastyczni opiniami, jakie wcześniej z różnych źródeł poznałem. Chciałbym w tym miejscu napisać, że chociaż sam film nie zachwycił, a zachwytu bardzo akurat w jego kontekście potrzebowałem, to jednako ciekawie poprowadzona historia miłości Gigi i Bibi w świecie półświatka przestępczego i fajnie pogodzona gangsterska akcja z wątkiem psychologicznym i tym zasadniczo pierwszoplanowym uczuciowym powodują, iż seans się nie nużył i do końca utrzymywał całkiem spore zainteresowanie. Niestety ubolewam że Roskam dorzucił do scenariusza tak dużo dramatyzmu na poziomie sztucznie emocjonalnym, że przegiął i zmęczył robiąc z historii mało autentycznego, a przez to mimo wszystko (w szczególności w ostatnim rozdziale) raczej ciężkostrawnego zakalca. Zrzucił na bohaterów niemal wszelkie możliwe plagi, zafundował niewiarygodny festiwal zbiegów okoliczności wysyłając realizm na margines. Sam sobie strzelił w kolano (czy stopę), bo można było osiągnąć więcej dając widzowi paradoksalnie mniej.

Ghost Stories / Przebudzenie dusz (2017) - Jeremy Dyson, Andy Nyman

Jeśli był to zamierzony pastisz kina z dreszczykiem, tudzież niezobowiązująca, aczkolwiek  dość inteligentna zabawa konwencją to tak. Natomiast jeśli było to w stu procentach na serio, to absolutnie nie, gdyż właściwie bardzo dobrze zagrany horrorek z przeforsowanym scenariuszem i żenującym poziomem twistem (forma, nie treść!) z kategorii tych wielokrotnie już wykorzystanych, bardziej mnie rozśmieszył niż przeraził. A obawy były, że to może być kino grozy, które rozbudzi we mnie lęk i rozpęta przede mną straszliwe wizje przejścia pośród mroku z sypialni do toalety, a misja ta przez wzgląd na potwornie rozbudzoną wyobraźnię będzie skutkowała być może popuszczeniem w drodze.  ;) Niestety nie, nie, nie i jeszcze raz nie, chociaż pierwsze może z trzydzieści minut seansu nie zapowiadało, że strach będzie miał tutaj tylko wielkie oczy, a po zakończeniu projekcji nastąpi chwilowy atak wewnętrznego śmiechu i konsternacja z pytaniem, czy ktoś tutaj fajnie zażartował sobie z klasycznie szablonowego horroru, czy może odleciał za wysoko w megalomaniackim przekonaniu, że podkręcenie scenariusza do poziomu przesadzonego zakręcenia przyniesie efekt intelektualnego zaskoczenia. Mnie akurat taka formuła nie wkręciła, lecz nie zakładam w swojej dość rozwiniętej arogancji, że kogoś wkręcić nie może. Zwłaszcza, że podobało mi się szczególnie to przekorne i otwarte podejście do kwestii wyjaśnienia zjawisk paranormalnych - podejście idące pod prąd większości tych forsowanych w tego typu kinie gatunkowym. Jeżeli dodać do niego świadome zdystansowanie twórców Ghost Stories oraz naprawdę cieszącą wzrok serię świetnych oldschoolowych plakatów, to w sumie przez powyższy pryzmat obraz nabiera całkiem ciekawego, a z pewnością niebanalnego oblicza. 

First Reformed / Pierwszy reformowany (2017) - Paul Schrader

Niespodzianek wór całkiem pokaźny w przypadku First Reformed został otwarty i dość obficie z niego zaskoczenia się posypały. Między innymi obsada i po raz kolejny ostatnio, co cieszy i do aktora wbrew wcześniejszym krzywdzącym stereotypom przekonuje, doskonały w zupełnie innej od dotychczasowych kreacji Ethan Hawke. Przede wszystkim jednak osoba reżysera, która okazała się wbrew moim przeczuciom, nie młodym debiutantem, a wiekowym, bo 72-letnim weteranem znanym wszem i wobec jako między innymi scenarzysta takich uznanych dzieł jak Taksówkarz, Wściekły byk, Wybrzeże Moskitów czy także reżyser Prywatnego piekła, gdzie kapitalnie swego czasu relację ojcowsko-synowską zagrali Nick Nolte i James Coburn. Ponadto produkcja sygnowana logiem coraz bardziej popularnego i cieszącego się bardzo dobrą opinią Studia A24 oraz jeszcze kilka detali, o których poniżej wspomnę, a które finalnie sprawiły, że obejrzałem obraz, który z pewnością na dłużej zapamiętam. Stąd etapowo poznając dość wykluczające się pochodzenie First Reformed, w postaci reżysera i zespołu producenckiego, jak i dodając do powyższej (użyję słowa mocnego) dychotomii ciekawy pomysł i intrygującą formę wizualną, pozostaje w sporej konsternacji. Oryginalność w filmie Paula Schradera sięga do twórczego wykorzystania klasycznej wizualnie konwencji i już pierwsze artystyczne ujęcie z mocno stylizowanymi na kino z głębokiej przeszłości napisami początkowymi i całość zamknięta w formacie obrazu 4:3 nastroiły mnie bardzo optymistycznie - dając jak się okazało niepłonną nadzieję na kino zrobione ze smakiem i finezją. Przeważają w nim znakomicie zaaranżowane statyczne długie ujęcia (praktycznie wyłącznie takie z nieruchomej kamery), a kompozycja obrazu i treści daje poczucie obcowania ze sztuką wizualnie przemyślaną, spójną i stroniącą od taniego efekciarstwa. W tym dla oka przyjemności paleta barw stonowana idealnie dopasowana zostaje do formuły kina filozoficznego, a kapitalne zbliżenia twarzy genialnie grających mimiką aktorów daje złudzenie prześwietlenia stanu ducha operatorską finezją sprowadzoną do technicznego minimalizmu. Bez muzyki z tła, w sterylnej konwencji zatopioną ascetyczną gatunkową perełkę otrzymałem - takie całkiem inspirujące kameralne kino dla ambitnych myślicieli, analitycznych filozofów czy cierpiących katusze egzystencji w bezideowym i zakłamanym świecie wrażliwców. Kino specyficzne i nie dla każdego zjadliwe przez fakt uciekania w filozoficzne teoretyzowanie, w szerokim pryzmacie zjawisk od ekologii do metafizyki. Kino może faktycznie w kilku fragmentach nazbyt bujające w obłokach, jednako z prostą, niepodlegającą dyskusji puentą, że oto otrzymaliśmy z boskich rąk raj, a przez własną pychę uczyniliśmy z niego piekło i z zasadnym przez wzgląd na fakt powyższy pytaniem, czy Bóg nam ten akt wandalizmu wybaczy?

Riverside - Wasteland (2018)

Niczego oryginalnego, względnie nowego o Riverside nie napiszę. Nie będę się silił na budowanie tekstu, który w niewielkim nawet stopniu będzie wychodził poza schemat pisania o muzyce współcześnie najważniejszego rodzimego projektu w estetyce progresywnej. Grupy, która już od nastu lat udowadnia na rynku ogólnoświatowym, że jak posiada się talent, warsztat i ma się dobrze poukładane w głowie, to nawet przybywając z takiej zaściankowej Polski można podbić salony. Tyle w sensie pół żartem/pół serio, bo akurat jeśli jakiekolwiek atrakcyjne pisanie o sztuce powinno zawierać w sobie pierwiastek poczucia humoru podkreślającego odpowiednie zdystansowanie do tej istotnej, lecz przecież nie najważniejszej materii w otaczającej nas rzeczywistości, to tu i teraz patrząc na to wszystko co za ekipą Mariusza Dudy pozostało, należy z szacunku skupić się na powadze. W jakimś sensie Riverside teraz tak naprawdę do żywych powraca, chociaż studyjnie po śmierci Piotra Grudzińskiego za sprawą kompilacji Eye of the Soundscape już zaistniało. Teraz natomiast dzięki Wasteland grupa wchodzi w nowy etap w swojej historii i za sobą pozostawia tragiczne wspomnienia z tak nieodległej przeszłości. Nie mógłbym w tym miejscu nie wspomnieć o osobistej reminiscencji ostatniej trasy z Grudzińskim i szoku w momencie, kiedy w zaledwie kwartał od koncertu mającego miejsce w krakowskim klubie Studio, spadła na wszystkich fanów grupy wiadomość o jego zdecydowanie przedwczesnej śmierci. Szok i niedowierzanie, a w pamięci jeszcze świeże obrazy doskonałej gry i wybornej, bo skupionej na grze prezencji scenicznej gitarzysty. Żal we mnie wielki wzbudzony, obawa i świadomość, iż koniec może nadejść z zaskoczenia w każdej chwili bez względu na stosunkowo niewielki wiek, a człowiek pozostanie bezsilny wobec tego rodzaju ostatecznego wyroku. Cios powyższy mógłby bez trudu uśmiercić niejedną grupę kończąc jej działalność lub tak jak w przypadku Riverside zdopingować do dalszego istnienia z szacunku dla osoby zmarłego przyjaciela. Mariusz Duda, Michał Łapaj i Piotr Kozieradzki życiowy dramat spożytkowali jako inspirację dla stworzenia kolejnej partii materiału i z pomocą nowego gitarzysty, który jednak nie otrzymał statusu regularnego członka formacji skoncentrowali się na wyrzuceniu z siebie demonów za pośrednictwem wartościowej muzyki. Bo oto jakkolwiek kompozycje z Wasteland pozostają w doskonale znanej estetyce, to jednak zdecydowanie różnią się od tego co grupa proponowała w przypadku dwóch wcześniejszych albumów. Krążek jest fantastycznie zbalansowany pod względem łączenia dynamiki i subtelnych tonów, rozbudowanych suit i krótkich ale równie pełnych pasji form. Wasteland jawi się w ogóle jako powrót do typowego grania neo progresywnego, w formule poszukiwania ciekawych przestrzennych brzmień i harmonii, lecz bez konieczności eksperymentowania dla samej potrzeby odświeżania klasycznej przecież estetyki. W szczególe natomiast mam wrażenie, iż mnogość detali ukrytych w strukturach kompozycji nakazywałaby uczciwie napisać, iż w tym zasadniczo niczym nowym jest masa drobiazgów świadczących o ogromnym już doświadczeniu i wyczuciu formy, prowadzącej w prostej linii do aranżacyjnej doskonałości przejawiającej się dokonywaniem względnej rewolucji bez zewnętrznych oznak takowej. Mam takie przekonanie, gdyż mimo że słyszę na najnowszym albumie wyraźny powrót do form budzących skojarzenia z początkowym stadium rozwoju grupy, to nie mógłbym z całym przekonaniem oznajmić, iż Wasteland to rodzaj szablonowego wykorzystania rozwiązań które już były. Świadczy to jednoznacznie na korzyść ekipy kierowanej przez Mariusza Dudę i uświadamia mi, iż potencjał drzemiący w Riverside jest wciąż ogromny, a warsztat kompozytorski już teraz na poziomie niebotycznym. Mógłbym w tym miejscu poddawać skrupulatnej analizie każdy dźwięk zawarty w tych dziewięciu pasjonujących utworach - zauważyć istotny wpływ muzyki filmowej spod znaku Ennio Morricone w epickim numerze tytułowym, podkreślić gigantyczny ładunek emocjonalny w Guardian Angel, czy braterstwo formalne Acid Rain z kompozycjami z Anno Domini High Definition i wiele jeszcze innych ciekawostek, w każdej kolejnej minucie przepływającej muzyki zamieszczonych. Lecz nie w tym rzecz by całość sprowadzać do skojarzeń wpływów i doświadczeń, tudzież poddawać całość rzetelnej, aczkolwiek tylko mechanicznej autopsji. Wasteland to złożony i dynamicznie zmieniający się wraz z każdym odsłuchem organizm, zbudowany z osobistych przeżyć i potrzeb jednostek w danym fragmencie czasu. Stąd wiedza na temat ich genezy jest ważna z punktu widzenia świadomości jego postrzegania, nie ma jednak większego znaczenia kiedy spojrzy się na Wasteland jako na nowe otwarcie mające na celu pozostawienie przeszłości za sobą i podarowanie sobie komfortu zamknięcia piekielnie trudnego etapu. Rozdrapywanie ran nigdy nie sprzyja ukojeniu, rozgrzebywanie złożonych tematów nie pomaga w budowaniu lepszej przyszłości. Cholernie mi to imponuje, że zespół podchodzi zarówno do swojej twórczości, jak i do prywatnego życia w ten niezwykle rozsądny sposób. To na co nie mamy już wpływu pozostawiamy za sobą, a jedyne co możemy zrobić to cieszyć się tym co możemy jeszcze w przyszłości osiągnąć. Ot proste.