Passages / Przejścia (2023) - Ira Sachs

 

Ira Sachs rzadko i jak już to bez zachwytów i może z tego powodu przemknąłbym obok Przejść obojętnie, gdyby nie obsada, bowiem Adèle Exarchopoulos często bardzo bardzo i partnerujący jej kolesie (Franz Rogowski i Ben Whishaw) jak kojarzę też zawsze poziom aktorski intrygujący, a i ten niekonwencjonalny trójkącik w temacie może zwrócić uwagę. Postąpiłem więc właściwie, gdyż film to taki jaki sobie wyobrażam kiedyś myślę o opowiadaniu w gruncie rzeczy subtelnym o latach ze sobą bycia, uczuciach - zazdrości i miłości, o rozterkach. Mimo że jak się okazało spodziewać tu należy, też bezpośrednich fizycznych scen i jeszcze bardziej odważnego aktorstwa, co uważam w tym pierwszym punkcie znacząco popsuło ten wspomniany powyżej duchowy sens i pewnie skazuje go na zejście na margines w dyskusjach, bo przecież to faceci tu wprost spółkowali. Ale nie ważne, nie ważne - mimo że wiadomo! Ważne jest to o czym ja powyżej i istotne konteksty, także te iż paryska artystyczna bohema, to zepsute zachodnioeuropejskością (a fe) środowisko w którym żyją postaci tego leniwego dramatu. Bohaterowie w związku homoseksualnym i między nimi kobieta, stąd żyje się tu raczej na lajcie, z naciskiem na potrzeb ducha i ciała celebrowanie, bo namiętności czy dzikie seksy w obuwiu dają spełnienie. Tyle że w przypadku centralnej postaci Tomasa, też irytująca hipsterska drama, a silniej jeszcze szczeniacka nieodpowiedzialność za własne decyzje i czyny powodowana patologicznym egoizmem, narcyzmem i ogólnie na uczucia innych zaślepieniem, więc typ sobie zasłużył na ten finał na jaki zapracował.

Frankie (2019) - Ira Sachs

Leniwa obyczajówka, która w założeniu miała być dramatem. Z zacną bardzo obsadą, ale bez większej temperatury zawartej w scenariuszu. Z natchnionymi dialogami i niezwykle uroczymi lokacjami, ale bez zaskarbiającego uwagę wewnętrznego pulsu. Tutaj coś (umówmy się) a'la akcja rozwija się szczególnie wolno i widz ze statycznych ujęć dowiaduje się o dramacie i tajemnicach relacji bohaterów. Letni klimat pory roku i letni też klimat emocji współgra znakomicie, lecz obraz jako złożona całość jest aż tak subtelny, że zwyczajnie smętny, przez co trudno mi docenić jego walory, które jestem w stanie przyjąć, iż niezaprzeczalnie pewnie posiada. Musiałby tylko trafić na w odpowiedni sposób uwrażliwionego widza, nie wykluczam też że zasadniczo o innej płci. Być może Ira Sachs chciałby jak Woody Allen, ale w moim odczuciu te kontemplacje jego współautorstwa są zdobne niestety wyłącznie w mielizny i tak jałowe, że trudno im się przełożyć na silne emocje. 

Love is Strange / Miłość jest zagadką (2014) - Ira Sachs

Miłość jest dziwna? To ten film jest dla mnie dziwny i niezrozumiały, a precyzyjniej stwierdzając to nadmierne zachwyty nad nim są dziwne! Nie rozumiem skąd tak euforyczne recenzje, gdy obiektem uniesień średniej jakości obyczajówka, próbująca przybrać wymiar kina nader ambitnego, a w rzeczywistości serwująca w nudny sposób jakieś banały. I nie chce się rozwodzić nad detalami, szukać pewnie na siłę w nim czegoś wyjątkowego, czy pokornie przyznawać się, że może jest dla mnie zbyt wymagający merytorycznie. Napiszę jedynie, że to kameralna opowieść o zwykłej codzienności, okraszona kontrowersyjnym gejostwem z wartościowym aczkolwiek oczywistym przesłaniem. Życie jest piękne gdy w nim dużo miłości – bez względu w jakiej konstelacji.

P.S. Na dowód, że obejrzałem go uważnie donoszę, iż dostrzegłem w nim dwoje rzadko spotykanych na ekranie aktorów z kultowego Przystanku Alaska. Taki drobiazg, a dał mi radość. :)