Wystarczy mi już na siłę przekonywać
się do tego odgrzewanego kotleta, serwowanego przez Soulfly. Starałem
się, jednak poległem na dzień dzisiejszy w konfrontacji z Savages. Już zupełnie
bez smaku obwoluta krążka dawała do myślenia z czym mogę się tym razem zetknąć.
Intuicja podpowiadała, że mizernie być może, ale ja jej nie do końca ufałem. Jak się okazało, tak jak layout sztuczny i prymitywny w odbiorze, tak i muzycznie szału
niestety nie ma. Pomimo pozornej różnorodności razi ona sztampą, jednowymiarowym
tempem. Rytmicznie poniżej oczekiwań jest wyraźnie, szczególnie w stosunku do Enslaved, bo i
to pojedynek perkusistów z różnych poziomów, gdzie smarkacza umiejętności
dalekie od fachowego ogrania Davida Kinkade'a. Może ja i przygłuchy odrobinę
już jestem, ale partie Zyona zwyczajnie bez ikry i głębszej wizji, bogactwa
detali – takie topornie odwalone, jedynie dostosowane zapewne do możliwości
obecnego pałkera, przez co album traci ogromnie. I błagam, proszę aby nie wkręcać
mi naciąganych teorii, że to trochę powrót do tradycji w plemienia wykonaniu,
chyba, że kierując się najprostszym rozumieniem tego terminu, ona wyłącznie
ślepym odtwarzaniem minionych prymitywnych rytuałów, bo brak umiejętności, czy biegłości technicznej na nic więcej nie pozwala. Oczu nawet nie zamydlił mi Cavalera udziałem kilku zacnych
nazwisk z branży, nie łapie w tym przypadku tego wybiegu, gdyż zwyczajnie w
niewielkim stopniu uatrakcyjnił on odbiór krążka. Szczerze z szacunkiem dla
twórczości Maxa, przykro mi ale do
wniosku dochodzę, że od muzyki więcej oczekuje niż w tym przypadku otrzymałem
lub to coraz mniej interesująca dla mnie nisza. Myślę jednak, iż problemem
tutaj nie konwencja w jakiej tworzone dźwięki tylko przeciętna ich
jakość i klasyczny syndrom zjadania własnego ogona. Rzeka płynie dalej i zamiast dać porwać się
jej nurtowi który jeszcze z taką świeżością Enslaved niósł przed siebie, tym razem
Soulfly w zatoczkę wpłynęło i zakotwiczyło gdzieś na mieliźnie braku pomysłów,
zapętliło się i z węzła uwolnić nie potrafi. Oddać jednak starszemu z braci
Cavalera muszę, że pomimo ogólnego spadku formy smykałki do kapitalnej rzeźby
gitarowej nie utracił. Potwierdza to ten ekscentryk nawet na tym
rzemieślniczym wyrobie. Kończąc rozczarowaniem nasiąknięte refleksje niewielki
margines błędu sobie zostawię, bo mylić się to rzecz ludzka. Może w przyszłości
zdanie o całokształcie Savages zmienię, jednako używając retoryki wprost z
telewizyjnych spektakli piosenkowych dla mas, ja na ten moment jestem na NIE!
Wróć wodzu za czas jakiś dopiero, przemyśl drogę, strategię, daj sobie trochę
luzu, oczyść umysł, pozwól okrzepnąć nowym pomysłom i dobierz do realizacji
takich ludzi którzy na większą swobodę ci pozwolą i wtedy dopiero jebnij petardą na
którą bez najmniejszych wątpliwości cię stać. Tego ci dzisiaj władco
motorycznego riffu życzę.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz