Ali (2001) - Michael Mann

Śmierć mistrza nakazała sięgnąć po raz wtóry po jego filmową biografię autorstwa Michaela Manna, a że nie tylko od strony merytorycznej to pozycja zacna, zatem powrót do niej z pewnością nieprzyjemnym obowiązkiem nie był. Dodatkowo zdeklarowanym wielbicielem wszelkiego rodzaju autentycznych historii opowiedzianych językiem filmowym, a dotyczących postaci nietuzinkowych jestem, stąd zatopienie się w tych smutnych okolicznościach w wartościowym obrazie prócz pogłębienia wiedzy o ikonie równolegle stworzyło okazję do kilku istotnych refleksji. Ich obiektem człowiek budzący swego czasu ogromne kontrowersje, z jednej strony ikona boksu i wszelkich organizacji walczących z rasizmem z drugiej showman z ogromnym ego, niewyparzoną gębą, taki arogancki kogut podporządkowujący sobie mieszkańców kurnika. Społecznik, który wykorzystał sławę nie wyłącznie dla egoistycznych celów, lecz także megaloman podatny na religijno-ideologiczną indoktrynację. Egoista i altruista w jednej osobie, z żelazną konsekwencją realizujący postanowienia i wprowadzający zasady w życie. Postać barwna niezwykle, z wyrazistymi przekonaniami zdolny do rzeczy wielkich jak i popełniający masę błędów. Uparty z przyrodzeniem z granitu, bezkompromisowy z gigantyczną wewnętrzną motywacją. Utalentowany i pracowity, z wrodzonymi predyspozycjami i wykutymi w treningu umiejętnościami. Mitoman poniekąd z tandetną gadką nastawioną na zdobywanie lanserskiego poklasku (ach te jego rymowanki) i mistrz niekwestionowany, który wstrząsnął środowiskiem pięściarskim i ówczesnym amerykańskim społeczeństwem deklarującym w przytłaczającym stopniu przywiązanie do konserwatywnych tradycji w duchu segregacji rasowej. Nie dziwi zatem, iż jego kariera  obfitująca w liczne zwroty akcji, gdzie brak poprawności politycznej przysporzył mu zarówno mnóstwo wrogów wśród białych decydentów i wiele sympatii pośród kolorowych braci, stała się kapitalnym materiałem dla filmowców. Cieszy mnie, iż tak bogaty życiorys został genialnie wykorzystany przez Michaela Manna, zarówno od strony emocjonalnej, przenikliwie analizując legendę jak i warsztatowej kapitalnie oprawiając treść dźwiękami z epoki, szlagierami czarnej muzyki oraz niezwykle realistycznie odtwarzając sekwencje walk z genialnym zakończeniem obrazu kultowym starciem Alego z Foremanem. Unikalna postać i godna jej prezentacja.

P.S. Przyznać muszę, choć wielbiciel „talentu” Willa Smitha ze mnie żaden, iż akurat w tej roli wypadł naprawdę przekonująco.