Rival Sons - Hollow Bones (2016)

Nie ma po co na głębokie filozofowanie się silić, bo nie napiszę już praktycznie nic nowego, kiedy w przeciągu krótkiego czasu kolejny tekst o Rival Sons powstaje, a sama muzyka niewiele od wypracowanego, charakterystycznego stylu grupy się różni. Może i pewne niuanse świadczące, że jednak w miejscu nie stoją na Hollow Bones da się wychwycić, jednak ich kaliber dość mały by mogły wpływać znacząco na całościowy charakter tworzonych dźwięków. To kolejny kapitalny (nazwę go odważnie klasycznym) materiał Amerykanów będący dowodem potwierdzającym ich nieprzeciętną klasę i zajmowane od lat kilku czołowe miejsce na retro rockowej scenie. Synteza wielkiego talentu wokalnego Jaya Buchanana, jego kluczowej muzycznej wyobraźni oraz instrumentalnej biegłości i kompozytorskiego polotu jego towarzyszy, która z prostych środków potrafi aranżacyjne perły wydobyć. Hollow Bones to zarówno rockowe petardy, widowiskowe bluesowe improwizacje, nostalgiczne ballady z płaczliwą gitarą, jak i akurat tutaj w większej ilości ekstatyczne duchowe przeżycia bazujące na natchnionych wycieczkach w stronę gospel. Gdybym był wierzący to z pewnością podrygiwałbym w uniesieniu dziękując Bogu za tych czterech fantastycznych artystów zza oceanu. Mimo braku we mnie tego rodzaju wiary, gdy słucham przykładowo drugiej części utworu tytułowego bioderka me pląsają rytmicznie, ręce ku niebiosom się wznoszą, a braki wokalne stają się nieistotne w momencie, gdy potrzeba nieskrepowanej werbalnej ekspresji silniejsza od samokontroli. :) Jedyny problem, i to taki, który problemem gdy innych większych szczęśliwie brakuje, to długość krążka oscylująca w granicach czterdziestu minut. Brakuje więc jednego bardziej rozbudowanego numeru, który to by dopełnił całość i zamknął materiał w idealnym czasie. Po dziewięciu kawałkach apetyt nie do końca jest zaspokojony, potrzeba pozostania w świecie Rival Sons wciąż silna, obcowanie z dialogiem wokalu z wiosłem konieczne. Stąd też bardzo rzadko na jednym odsłuch Hollow Bones się kończy.