Lonely Kamel - Shit City (2014)

Odpalam krążek i zdziwienie! Opad szczęki i pytanie czy samotny wielbłąd od tej pory na motorheadowych sterydach będzie zapieprzał? Przyznaje morowe  otwarcie wraz z pierwszym fragmentem numeru tytułowego chłopaki zafundowali, prosto do przodu z niewymuszonym naturalnym feelingiem. Ale to by było na tyle, bo od drugiej fazy w kawałku już sto procent Lonely Kamel w Lonely Kamel i tak już do końca albumu bez większych zaskoczeń. Fakt ta płytka pomimo zachowania wszystkich cech zasadniczych dla grupy jest jednak wyraźnie w charakterze różna od Blues for the Dead czy tym bardziej Dust Devil. To oblicze modyfikuje przede wszystkim, brzmienie cieplejsze z mniejszą dawką piachu pomiędzy strunami, za to z dominująca rolą bezpretensjonalnego rock’n’rollowego zacięcia. Tak jak na dwójce Audioslave po części gościło, a w trójce muśnięcie Kyuss wyczuwałem to czwórka tak po trosze bezpretensjonalnością The Hellacopters mi zajeżdża. Oczywiście te porównania za daleko wybiegające, a reminiscencje powyższych formacji to tylko luźne skojarzenia jakie mi się nasuwają. Tak to odczuwam, a może precyzyjniej pisząc tak sobie te różne wymiary jednego stylu wielbłąda na własny użytek archiwizacyjny opisuję. Bardzo zgrabnie Shit City jest skonstruowane, nad wyraz płynnie, nie szarpiąc i dyskomfortu nie przynosząc. To świetnie zaaranżowana porcja rocka, przyjemnie chwytliwa, rozkosznie bujająca ani banalna ani przekombinowana. Zwyczajnie tajemnica sukcesu tkwi w idealnie dobranych w odpowiednich proporcjach składnikach. Baza solidna na stonerowym wywarze przygotowana, a do niej garść tego, szczypta tamtego i morda takim typom jak ja się cieszy. Mam prawo do zadowolenia, bo czekałem na ten album i ogromne oczekiwania w nim pokładałem, a Norwegowie po raz kolejny mnie nie zawiedli dając produkt markowy z dobrze znanym firmowym szlifem i czymś, co Shit City wśród poprzedników wyróżnia. Czwarta odsłona ich talentu, trzeci krążek, który uwielbiam, a każdy z tej trójcy własny koloryt posiada. Udowodnił wielbłąd, że na swoje wysokie miejsce wśród retro rockowego trendu zasługuje – bezapelacyjnie!