Rozpocznę cytatem wprowadzającym i jak się okaże cytatem zamykającym z notek promocyjnych dystrybutora zakończę. „Dziecko, które zakwestionuje zastane normy, zasady i tradycje, sprawi, że na jaw wyjdą długo skrywane tajemnice, a kobiety z rodziny przyjrzą się własnym wyborom i stłumionym pragnieniom. Dziecięcy bunt przypomni im, że prawdę o sobie można manifestować na wiele sposobów”. Stąd nie jest to tylko jakby radykałowie z różnych stron ideologiczno-światopoglądowej, dzielącej społeczeństwa zazwyczaj na dwie równe części barykady chcieli, film wyłącznie o (uwaga i szok) transpłciowym dziecku i tym samym jak sobie życzą jedni skrajni oszołomi sztandarowym do wykorzystania w polityce manifestem, a inni podobnie przez między innymi hardość przekonań zaburzeni, wykorzystywaniem dziecka do prowokowania tychże idelogiczno-światopoglądowych wojen, podważając jak to lubią podkreślać NATURALNE prawa BOŻE. To jest (proszę mi nie przypisywać protekcjonalnego, tym bardziej zadufanego tonu) obok właściwego i faktycznie prowokującego burzliwe, ale jednak dojrzałe merytorycznie dyskusje, mądry, wieloaspektowy i nieprzeszarżowany, więc i subtelny jako odnoszący się do poddawanych zbyt często etykietowania treści, film dla świadomego widza, jak i najlepiej widza po prostu na artystycznego ducha wrażliwego. Obraz o uświadamianiu sobie ogólnie swej tożsamości, kiedy wchodzi się z fazy dziecięcej nieświadomości, w fazę dojrzewania oraz w równym stopniu film o przytomniej i ciepłej opiece dorosłych, w tym trudnym burzliwym adolescencyjnym okresie. Okresie trudnej drogi pełnej zagubienia, złości i przygnębienia, wstydu i lęku, ale i buntu wobec niepojętej materii świata zewnętrznego oraz frustracji związanej z niezrozumieniem samego/samej siebie, gdzie też w tle rodzinne relacje pomiędzy dorosłymi, czy międzypokoleniowe komplikacje zrodzone ze zdarzeń z przeszłości. Ostatnie zaś sceny szczególnie mocno przemawiają do wyobraźni, lecz oczywiście widza z sercem, empatią i wyobraźnią właśnie, bo to jest film bez ograniczeń, ale z tak piękną metaforą w przesłaniu, że tu musi być w człowieku obowiązkowo na najwyższym poziomie wrażliwość, aby jednak w ten poetycko-intelektualny przekaz się chcieć i pozwolić zatopić. „Debiut Estibaliz Urresoli Solaguren to czuły, delikatny film o akceptacji, pełen zachwytu dla różnorodności świata, w którym jest miejsce aż na 20 000 gatunków pszczół.”
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz