Symbioza w milczeniu, może sekret w niej właśnie w miarę spokojnej równowagi i harmonii we wspólnym życiu leciwego wuja i młodej bratanicy, która poświęca się opiece nad nim i pracy w jego gospodarstwie. Wszystkie wprowadzające sceny świadczą o tym że życie to mimo iż pozbawione ekscytacji, zaspokajające przede wszystkim podstawowe potrzeby, to będące świadomym wyborem i przynoszące bohaterom poczucie bezpieczeństwa i satysfakcji. Ogromny realizm i zupełny brak pierwiastka atrakcyjności obrazu René Frelle Petersen mogą powodować znużenie i przypadkowy widz spod znaku mainstreamowej rozrywki dość szybko zwinie się z kanapy w pośpiechu, bądź poszuka bardziej mu odpowiadającej propozycji. Jednak każdy kto jest w stanie odczuwać kino nie tylko na poziomie chwytliwości, będzie w stanie docenić jego przesłanie. Film z kategorii „wprost o życiu”, bez jakichkolwiek sztuczek wizualnych czy narracyjnej kombinatoryki. Obserwujemy prostą codzienną egzystencję, schematyczne życie pełne powtarzanych rytuałów, ale nie znaczy to że prostymi środkami nie uzyskano sugestywnego rezultatu. Obraz relacji bohaterów mimo że z perspektywy „bez przypisów” jest wymowny i traktuje bez taniej egzaltacji o głębokiej bezinteresownej wdzięczności, oddaniu i przywiązaniu. Zatem ja SZANUJE!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz