Takich opowieści już było bez liku. Ostatnie co pamiętam, to bardzo dobre Crazy Heart Scotta Coopera czy znakomity, gęsto nagradzany The Wrestler, samego Darrena Aronofsky’ego. Ale te dwa wymienione, to jednak były pełnokrwiste dramaty, a ten to mimo wątków i podtekstów dramatycznych, jest takim typowym feel-good movie. Ricki and the Flash jest nie tylko o przeszłych doświadczeniach, które swoje komplikujące wszystko piętno na obecnym miejscu życiowym odcisnęły, ani też wyłącznie o byciu sobą i nie poddawaniu się naciskom oraz radzeniu sobie na bieżąco z wyzwaniami naturalnego biegu czasu. On jest też rodzajem sentymentalnego rockowego quasi musicalu (nikt tu nie wyśpiewuje dialogów :)), w którym swój naprawdę zacny potencjał wokalny Meryl Streep z dużym powodzeniem prezentuje. Równocześnie ciepłą komedią o miłości, akceptacji i szczęściu, które trzeba tylko na tyle ile się zdoła pochwycić. Przesłanie które z niego płynie, zawiera więc tragikomiczny pierwiastek, a podczas seansu nie poddawani jesteśmy oddziaływaniu jedynie melancholii i przygnębienia, ale ważne kwestie związane z życiowymi zakrętami, to też poczucie humoru i dystans. Aktorsko każdy wypada doskonale oraz wszystkie postaci napisane są bardzo wyraziście i realizacyjnie doświadczony przecież reżyser plamy nie daje. Między bohaterami jest chemia, która przekonujące wrażenie co do prawdy ekranowej gwarantuje, zaś sympatyczna narracja decyduje, że film o poważnych zaburzeniach w relacjach wewnątrzrodzinnych, nadaje się do obejrzenia w niedzielnym paśmie familijnym. I ja twierdzę, że nie wiem czy to dobrze czy źle? Wiem jednak że warto sprawdzić - chociaż dziełem obrazu Jonathana Demme nie nazwę, nawet będąc country rockiem przez dobę torturowanym. ;)
P.S. Po spisaniu powyższych mądrości przypomniałem sobie, że było jeszcze coś takiego jak Danny Collins z Alem Pacino i to było akurat najbliżej powyżej opisanego. Zatem, jeśli się zna i się podobało, to Ricki brać bez obaw polecam.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz