Poniższa recka powstaje na gorąco, zaledwie po kilku dniach zaangażowanego przebywania w towarzystwie najnowszego krążka Puscifera. Nie wydaje mi się jednak, by to był argument podważający jej trafność merytoryczną, bowiem rzecz jasna wiem, że wiele jeszcze do odkrycia na Existential Reckoning pozostaje, lecz to co dociera do moich uszu i jest możliwe do zinterpretowania wystarczy na teraz, by ogólny charakter czwartej płyty trzeciego muzycznego dziecka Maynarda Jamesa Keenana nakreślić. Po pierwsze album jest względnie, bądź wręcz znacząco inny niż Money Shot. Dominuje dźwiękowo esencjonalna elektronika i przy jej udziale kontemplacyjny charakter, a wkład wyrazistych wioseł jest li tylko incydentalny. Po drugie krążek okazuje się też mniej piosenkowy, a struktury kompozycji mimo iż nie uciekają w nazbyt ciężkostrawne eksperymenty, to jednak wymagają od słuchacza więcej cierpliwości i bardziej złożonego myślenia o fakturze utworu. Po trzecie wyszła płyta zdecydowanie bardziej oniryczna, nadająca się szczególnie do skupionego odsłuchu w zupełnym oddaleniu od codziennych obowiązków. Kombinacje metrum, mnóstwo rytmicznych załamań i elektronicznych plumkań - to one tutaj dominują. Mnóstwo drobnych akcentów, wokalnych nieoczywistości, syntetycznych detali dźwiękowych i instrumentalnych, które robią doskonałą robotę, dodając finalnemu wydźwiękowi atrakcyjności. Niewiele tu też ofensywnych wokaliz, dominuje szept i stonowana wokalna interpretacja - choć dla podgrzania emocji, gdy to konieczne świetne partie głosów Maynarda i Cariny potrafią wbić się klinem w relaksacyjną formę.
P.S. Puscifer już dawno przestał być wprost emanacją cudacznego poczucia humoru jego ojca założyciela. Może nigdy nią nie był? W tej nieokiełznanej formie debiutu zupełnie inne wibracje słyszę, niż te które specyfiką kolejnych płyt rządzą. Może to subiektywna nadinterpretacja? Słyszę i czuję, że od Conditions of My Parole to nie jest żart. To wielka sztuka, także w wymiarze lirycznym - obecnie szczególnie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz