Petarda, znakomity dramat, niemalże thriller psychologiczny, a w nim współczesna europejska szkoła. Szkoła świadoma, multikulturowa i często niestety ślepo bezstresowa w założeniach formalnych. Wymagająca od siebie politycznej poprawności i dostosowywana do filozofii radykalnej i utopijnej, równego traktowania oraz ochrony niedorostków bez względu na indywidualne zachowania, postawy, cechy osobowości, dyspozycje psychiczne i możliwości intelektualne oraz do fałszywego przekonania, że młody, pozbawiony granic człowiek, nie może posiadać najgorszych cech osoby dorosłej. A dzieci przecież jak to dzieci - dobra intuicja tak, ale też pełna paleta odpałów, skrajności na pełnej, burza hormonów i jeszcze mnóstwo drobiazgów decydujących o niestabilności emocjonalnej lub po prostu naturalnej odwetowej złośliwości. Ale sumie nie o tym po prawdzie film Ilkera Çataka, bo to co powyżej we wprowadzeniu napisałem, to raz lekka moja przesada (przekonacie się jak obejrzycie), dwa tylko kluczowe, bo oddziałujące, ale jednak tło dla zasadniczych wydarzeń. On bowiem prozaicznie o złodziejstwie, szybkim śledztwie, oskarżeniu i na nie reakcji z całym (i tu jest sedno) pakietem reperkusji, w tych specyficznych szkolnych realiach. Uwikłany nauczyciel w ekstremalnej stresogennej opresji, nakierowany mimo przeciwności na przywrócenie rzeczywistości równowagi – zmagający się tak z wieloaspektowym, wielowymiarowym obliczem pogmatwanej sytuacji, z mnóstwem zmiennych niezależnych od niego (bo system, bo ludzie tu, bo ludzie tam), ale i z własnymi niedoskonałościami wynikającymi z wątpliwości natury etycznej, czy przede wszystkim ludzkimi słabościami, których przecież nauczyciel z racji zawodu nie zostaje pozbawiony. Praca w dzisiejszej szkole, to zaiste gigantyczne wyzwanie, a jak bardzo, ten obraz doskonale pokazuje. Belfer działa przecież w skomplikowanych realiach, gdzie tłum ludzi z kompletnie innych bajek - jeden wielki tygiel wrzący od osobnych doświadczeń, przekonań rożnych i jeszcze te dzieciaki - najczęściej kompletnie zagubione w świecie nawet dla człowieka dorosłego i dojrzałego trudnym do ogarnięcia. Obraz angażujący emocjonalnie, wieloznaczny, wiarygodnie rekonstruujący szkolne środowisko, obnażający istniejące w nim mechanizmy i zachęcający do krytycznego racjonalnego spojrzenia. Z piękną symboliczną końcówką, znakomity film, może poniekąd doskonale zagrany filmowy reportaż, wart zainteresowania.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz