Poniekąd wysypało ostatnio produkcjami w temacie okołoszkolnym. Był niemiecki Pokój nauczycielski, obecnie w kinach leci norweski Armand i jeszcze właśnie wpada mi pod ocenę francuski Dobry nauczyciel. Wszystkie trzy to bardzo w porządku kino i za każdym razem ciekawe spojrzenie na problematykę gnębiącą współczesną szkołę, a precyzyjniej chyba pułapki w jaką wpadła. Przesadnie liberalna, spętana filozofią „zero stresu-dużo dobrej zabawy-maksimum głasków”, w znaczeniu wyrozumiała, przyjazna i nadopiekuńcza, gdzie skutkiem ubocznym przemian nastawionych na dobro podmiotu jest ciało pedagogiczne, z kompletnie związanymi rękoma, stające się w postępie błyskawicznym zrezygnowanymi/wypalonymi zakładnikami tak przepisów, poprawności politycznej jak i samych uczniów. Dobry nauczyciel z trzech wymienionych jest najbardziej stonowany, oczywisty i dotyka wprost, bez kombinacji akurat ryzykownych wątków oskarżeń o rzekome molestowanie oraz w dalszej kolejności homofobii. Problematyka potężna, można by rzec łatwo odważnego pirueta wykręcić, albo ugrzęznąć w stereotypach i je przemielić bez wniosków odkrywczych. Dobry nauczyciel zdaje się stać w rozkroku pomiędzy wymienionymi efektami. Poddaje pod refleksję problematykę środowiskowego naznaczania, zaszczucia psychicznego i bezradności wobec absurdów prawnych, ponadto wychodząc jeszcze poza wąskie ramy analizowania powyższych, dodając kontekst misji nauczycielskiej, co akurat obok sprzyjających zadumie klimatycznych wstawek muzycznych jest najbardziej do przemyśleń zachęcające. Nie potyka się o własne nogi i nie oferuje eksperymentu poznawczego sugestywnie wstrząsającego. Stanowi dobrze zaaranżowaną społeczną rozkmine, choć film to absolutnie daleki od znamion dzieła na długo zapamiętanego. Zadaję sobie oczywiste pytanie, czy to nie jest najzwyczajniej film o za dobrym nauczycielu? Film o za mało doświadczonym i za bardzo zaangażowanym nauczycielu?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz