Soderbergh kręci na potęgę i raz wychodzi mu lepiej, raz trochę mniej niż lepiej, ale nie przypominam sobie, by nakręcił coś całkowicie nieinteresującego. Wchodzi bez kompleksów w różne gatunki, nie ma przy tym oporów, by z reżysera filmów mocno dofinansowanych przestrajać się w twórcę kina dalekiego od blockbusterowego. Nawet jeśli nie wszystko co stworzył dotknięte przez palec Boży i czasem estetyka, stylistyka w jakiej majstruje nie trafia w mój gust, to jako ważnego współczesnego człowieka od amerykańskiego kina szanuje go, mimo kiedyś chwilowego zwątpienia. Czekam jednak zawsze z utęsknieniem na większe produkcje sygnowane jego nazwiskiem, bo wiem że jak ma konkretnie zobowiązującą kasę to się mocno przykłada, a z mniejszym budżetem to nie zawsze ten pozornie odprężający komfort braku presji ma na niego wpływ dopingujący. Lecz teraz mam oto przed sobą historię całkowicie pozbawioną pompy, taką klasycznie udramatyzowaną kameralną obyczajówkę i jestem odbytym seansem zachwycony. Powód tej mega satysfakcji leży w genialnym, uroczo ważący słowa aktorstwie, fantastycznie rozpisanych dialogach i przesłaniu, które intymnie żegna dawne i z rozważną wyrozumiałością wita nowe. Tutaj jak w tytule, tylko gadają, ale jak pięknie oni ze sobą rozmawiają i ile w tym gawędziarstwie cech niezwykłych osobowości postaci uwypuklonych. Ile doskonałego, bowiem gustownego poczucia humoru i wysublimowanej dojrzałej mądrości. Ile tego dobra w filmie, który niczym oryginalnym nie epatuje. W nim dzięki skromnym zabiegom technicznym jest więcej magii niż w najbardziej dopieszczonym przez pieniądze hicie. W nim wielkie dobro kunsztownie zrealizowanych scen ze znakomitą muzyką wypełniającą szczelnie większe milczące pauzy, pomiędzy fascynującymi dyskusjami bohaterów. A teraz na koniec zostawiłem najmocniejsze. Teraz zaszokuje, gdy z pełnym przekonaniem zasygnalizuję, iż chciałbym kiedyś jeszcze obejrzeć film Woody’ego Allena tak dobry jak ten allenowski obraz Soderbergha. :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz