Zaiste całkiem oryginalna
to produkcja. Ni to od początku do końca lajtowy romansik, ni to czarna
komedia, ni to też tym bardziej moralitet bądź szablonowy thriller z zemstą w roli głównej, bowiem króluje tu ogólnie
dość swobodne pomieszanie tych gatunków, więc może miłośników czystości stylistycznej
odrzucić. Także mnie, mimo że niecodzienne podejście do tematu też sobie cenię,
to tutaj miałem pewne obiekcje by w jednoznacznie entuzjastycznym tonie opowiedzieć się za. Temat
nosi w sobie znamiona absolutnie dalekie od żartu, a sposób zarówno wizualny
jak i merytoryczny jego prezentacji mógłby to sugerować, lecz pod fasadą z
słodziutkiego pastelowego anturażu jest też spore napięcie i właściwy dla charakteru
historii przejmujący smutek. On tkwi niczym drzazga w duszy tytułowej bohaterki,
wpływa na jej stan emocjonalny, charakter obecnego życia i wreszcie na
podejmowane działania. To wbrew otoczce naprawdę przejmujący obraz rozpaczy i
ten kamuflowany, aczkolwiek mocno pulsujący dramatyzm jest i jest inny od
takich jakie wielokrotnie oglądałem, stąd summa summarum był w stanie mną wstrząsnąć,
a poszukiwanie przez Cassie równowagi wzbudziło moją ogromną dla niej empatię i
spowodowało głębokie zżycie się z jej postacią. Tym samym niezwyczajność
formuły zeszła na plan dalszy, dziwaczny charakter pozostał wyraźny, jednak stracił
znaczenie na rzecz samej tragicznej historii i wyjątkowej kreacji Carey
Mulligan - z tym jej zmysłowym niskim głosem i uroczą mimiką. Brawa dla jednej
z moich aktorskich ulubienic, brawa także za pomysł ze smutnym finałem (chociaż nie musiało się to tak kończyć!) i za
taką jedną scenkę przed lustrem, jak myślę nawiązująca do Jokera z Phoenixem. Brawa za film dostrzegalny - niezaprzeczalnie się wyróżniający.
P.S. Carey jest u wschodzącej gwiazdy amerykańskiej reżyserii (jak widać po reakcjach krytyki) wyborna, ale dla mnie numerem jeden pozostaje wciąż jako Jean Berkey z coenowskiego Inside Llewyn Davis.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz