Historia obrazkowa, historia i obrazki, a z nich utkana opowieść przemyślana i spójna. Opowieść ze społecznym kontekstem, wrażliwym zamysłem i artystycznym sznytem. Kino ambitne, kino mądre, kino z przesłaniem i wizualnym urokiem. W nim niziny społeczne, emigracyjna bieda mieszkająca na osiedlu symbolu, powstałym na cześć pierwszego człowieka w kosmosie i jego nazwiskiem ochrzczonego. Tutaj życie niedorostków się toczy i jest w nim zarazem prostota codziennych rytuałów zaspokajających podstawowe potrzeby, jak i romantyczna wręcz myśl ratowania wspomnianego symbolu. Utopijny pomysł próby ocalenia jednego z blokowiskowych betonowych klocków jaki pojawia się w głowie jednego ze smarkaczy, zmienia się w desperackie przetrwanie w warunkach niesprzyjających wręcz ekstremalnie. Młody Youri jest pionierem, tak jak ten legendarny Jurij. Ten drugi był symbolem, ten pierwszy symbolem tutaj zostaje. Patrzeć w gwiazdy, sięgać gwiazd to też przeobrażać swoje najbliższe otoczenie i środowisko. Zmieniać na lepsze, indywidualnie lub ze wsparciem grupy, choć to wszystko skomplikowane, bo ludzie są rożni, często uczą się być niezaradni, staja się uzależnieni od pomocy. Ale nie o tym jest debiutancki pełnometrażowy film tandemu Fanny Liatard, Jeremy Trouilh. On po kilkudziesięciu minutach jest zaskakująco o czymś innym i to o czym jest i jaki jest, to naprawdę petarda. Młodzieńczy romans, oniryczna fantazja, tudzież zaangażowany społecznie, wzruszający reportaż, który z gracją przeobraża się właśnie w to pierwsze i drugie. Dlatego mnie zahipnotyzował i bardzo głęboko na finał poruszył.
P.S. Mnie ta opowieść wkręciła, momentami zahipnotyzowała a na pewno oczarowała. Ktoś powie że to lewacka propaganda pro-emigracyjna, dla mnie wyraz zwykłej ludzkiej wrażliwości, którą agresywny kapitalizm i powiązane z nim totalnie niesprawiedliwe podziały społeczne systematycznie skutecznie mordują. Tak, tak, każdy ma równe szanse, a tu w oku jedzie mi k***a czołg.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz