.png)
Zamiast muzycznego tła, przejmująca cisza, podkreślająca wstrząsającą istotę poddanej autopsji hipotetycznej sytuacji. Instytucji kary śmierci i konkretnego wyroku, skazującego jak się okazało niewinną osobę na stracenie. Dwóch głównych bohaterów, wdowa po skazańcu i sędzia który na podstawie fałszywych zeznań i kierowany błędną interpretacją poszlak przyczynił się do jej rodzinnego dramatu. Głęboko poruszająca, w skupionym tonie snuta jest to refleksja - refleksja wokół kulturowo-obyczajowych i zbudowanych na fundamencie ortodoksyjnym religijnych (oko za oko) przekonań. Refleksja też w temacie poczucia winy i podjętej próby anonimowego zadośćuczynienia, a tym samym odkupienia choć po części win. Orbitującą wokół problematyki radzenia sobie z konsekwencjami wydarzeń i tego co w tychże tragicznych okolicznościach miejsca nieuniknione. Ponadto zmagań z życiem, które napiętnowane znieczulicą i niesprawiedliwością - codziennością w kraju mężczyzn i podległych im kobiet. Egzystencji w kraju radykalnych norm i tym samym absolutnie żadnej ludzkiej twarzy. W kraju represyjnego aparatu państwowego skazującego przypadkowe ofiary systemu i łamiącego kariery tym, których sumienie wciąż jeszcze żywe. O rozpaczy i ofierze to obraz - pełen głęboko dotykającej symboliki w cyzelowanych minimalistycznych ujęciach, cichy lecz absolutnie niepozbawiony charakteru dramatyczny francusko-irański głos w sprawie kary śmierci.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz