Na pewno malowniczy - w tym pomaga klimat wykorzystanego światła, wyrazisty kolor i czas akcji, przełom bodajże lat 50/60-ych. Stroje, charakterystyczne fryzury, rodzaj elegancji w dobrym guście. Jednak nie tło przynosi emocje, tylko z pozoru banalna lecz wielce tragiczna historia i konsekwencje kluczowego dramatu w sensie na bohaterów oddziaływania psychologicznego. Bliźniacze szczęście rodzinne powielone w dwóch przypadkach sąsiadów zamieszkujących polowy szeregowca, zakłóca wypadek i to co dalej ma miejsce jest mrocznym, gęstym i (napiszę wprost) momentami tylko ciekawym obrazem rodzącego i rozwijającego się zaburzenia umysłowego. Potworny koszmar tragedii i naturalne dla przeżywania żałoby użalanie, wraz z bezradności wobec wyzwania banałami karmieniem - to jedno. Drugie natomiast wyobraźnia autora scenariusza, który ponad potrzeby chyba rozwój sytuacji gmatwa, by uzyskać historię bliską manierze hitchcockowskiej, która w klasycznej formie i poprawnie technicznie zrealizowana już chyba tylko widza bez większych wymagań może zadowolić. Fakt też że Francuzi potrafią dodać o porcję za dużo wzdychającej emfazy, ale jak się do tej przywary przywykło i ją zaakceptowało, to nie problem, jeśli nie ma się do czynienia z sytuacją oceniania ekstremalnie pompatycznego zakalca. Niemniej jednak nie był to seans tak ekscytujący jakbym sobie tego po wstępnych ujęciach obiecywał. Pewnie znajdą się widzowie koneserzy, którzy wprost męczybulstwo mu zarzucą, tacy też dla odmiany którzy są skorzy komplementować (patrz komentarze na filmwebie) i tacy którzy wyrachowanie odbiorą mu prawo do określenia więcej niż przyzwoitym dramatem w klimacie thrillera - wśród których (tu duuu!) ja się znajduje. Ja też wszystkich malkontentów w sumie poniekąd rozumiem, ale nie mogę powiedzieć żeby nie była to też udanie wyrafinowana estetycznie próba sprzedania szerokiej publice tematu traumy i powiązanej z nią psychozy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz