Chyba jeden z niewielu filmów z przełomu wieków, który tak pasjonująco opowiada zakręconą, mocno absorbującą historię, poniekąd z pogranicza scie-fi i psychologii. Napisany tak, że nie ma w nim niczego nastawionego w sumie jednak na spektakularne motywy, które w miejsce treści jako wata serwowana przykują uwagę, a skupiony erudycyjnie na przekazaniu bardzo frapującej wiedzy i wykorzystaniu jako fundament konstrukcji thrillerowego budzenia ustawicznie wątpliwości - choć absolutnie w moim przekonaniu gatunkowo z thrillerem nie ma nic wspólnego. To w sumie obyczajówka, dramat nawet poprzez skojarzone konteksty psychologiczny i może tylko na finał mający nieco wspólnego z dramatem a’la kryminalnym. Jego głównym atrybutem między innymi świetnie skonstruowany scenariusz i bardzo humanistyczne przesłanie, momentami wręcz wywołujące tak silne wzruszenie, iż tzw. gęsia skórka gwarantowana - po prostu w tej gatunkowej formule rzecz wyrastająca ponad standardowe poziomy, a w przypływie recenzenckiego entuzjazmu fenomenalna. Może też się kojarzyć cokolwiek przez wzgląd na umieszczenie znacznej części akcji w i wokół ośrodka psychiatrycznego oraz głębokiego spenetrowania nieoczywistości związanych z zaburzeniami natury psychiczno-osobowościowej, z takim stylistycznie zbliżonym dziełem kinematografii amerykańskiej pokroju Przerwanej lekcji muzyki, ale jest też na przykład od najbardziej wyrazistego w stawce Lotu nad kukułczym gniazdem jednak odmienny, a już na pewno korzystając z osobnego od powyższych wątku podróży międzygalaktycznych w najbardziej kameralnym ujęciu, jest też filmem wyjątkowym. Oczywiście nie wyszło by tak znakomicie, gdyby nie idealny w roli Jeff Bridges i genialny wręcz w kreacji głównej Kevin Spacey, a ja za każdym razem kiedy K-PAX obejrzę, to zawsze oko się załzawi, bo to to ten jeden (powtarzam) z niewielu filmów z przełomu wieków, który jest niby dla czasu powstania charakterystyczny, a i tak mimo to nieprawdopodobnie głęboko mnie porusza.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz