.jpg)
Diane Keaton i Dianne Wiest, to prócz oczywiście Mii Farrow największe muzy Woody'ego, tu dwie ostatnie w głównych rolach. Wrzesień jak wrzesień jest liryczny i przegadany, bowiem nawijają w poszerzonym o przyjaciół rodzinnym ogólnie towarzystwie o przemijaniu i budują w międzyczasie teoretycznie jedną, a w praktyce drugą przyszłość na miarę swoich możliwości, czyniąc to w obowiązkowo intelektualnie emocjonalnym tonie. Wrzesień jest o związkach i dla wieku odpowiednich relacjach. Rozgrywa się w jednym domu, w ograniczonym do ostatnich dni lata czasie, zatem warunki ekspozycji tworzą klimat sztuki scenicznej wystawionej jednak w anturażu filmowym. Sącza drinki, kostkarka do lodu nie nadąża, smakują herbatkę i wzmacniają się kawusią. Wpadają w nostalgiczne klimaty, poddają się niby niewinnym, w starym stylu romantycznym miłosnym uniesieniom. Deliberują filozoficznie, ale i otwierają rozdziały swojego życia prowokowani do rozgrzebywania i roztrząsania własnych historii życiowych. Wreszcie bardzo indywidualnie i egocentrycznie przepracowują traumy i wszystko w okoliczności sprzedaży rodzinnej posiadłości, przy akompaniamencie pianina i saksofonu, z udziałem fachowego aktorstwa. Niby niewiele, a pod kierownictwem reżyserskim Woody'ego tak wiele i tak bardzo charakterystycznie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz