Blindead - Affliction XXIX II MXMVI (2010)

Jakież było moje zdziwienie kiedy to album formacji tak często w recenzjach na tej samej półce co Neurosis czy Isis stawianej, których ukrytej magii nigdy nie było mi dane poczuć, porównywanej z największymi światowymi nadziejami sceny postrockowo-sluge'owej owładnął mną od pierwszego kontaktu. Euforyczne recenzje, świetna oprawa graficzna oraz koncept liryczny daleki od sztampy stały się powodem aby po ten krążek sięgnąć, mimo umiejscowienia go w przestrzeni dźwiękowej w której jak dotąd nie odnajdywałem muzycznego spełnienia. I dokonałem kroku przełomowego w nieznane nie tylko w sensie zanurzenia się w scenie dotąd nieodkrytej ale przede wszystkim odważne posunięcie to pozwoliło mi odkryć grupę na której kolejny album czekam z ogromną niecierpliwością, pokładam wielkie nadzieje ale też i mam obawy czy poziom Affliction... będą w stanie osiągnąć. Postawili sobie bowiem tym dziełem poprzeczkę niewiarygodnie wysoko, podarowali tym co odważą się wejść w świat Blindead muzyczne doznanie o charakterze wymykającym się zwykłemu poznaniu zmysłowemu. Ubrali z pozoru nieskomplikowane kompozycje w klimat tak namacalny emocjami, iż słuchanie tego krążka to porażające intensywnością dosłownie - najgłębsze przeżycie. Trudno zatem jest opisać słowami jak dźwięki te powodują odczuwanie dreszczy, jak wykrzykiwane przez wokalistę przejmujące teksty wraz z dynamicznymi uderzeniami perkusji przeszywać mogą słuchacza, autentycznie powodując uczucie strachu i wręcz klaustrofobicznego uwięzienia. Ten album udowadnia z jak niezwykłymi artystami mamy do czynienia gdyż niewielu udaje się w takiej ambitnej, a jednocześnie atrakcyjnej formie oddać atmosferę lirycznego konceptu. Potrzeba nie lada wrażliwości, wyczucia muzycznej materii w natężeniu wybitnym ale i wyobraźni szerokiej by za pomocą klasycznych środków takie hipnotyzujące finalne dzieło osiągnąć. Osaczyć odbiorcę, opętać potęgą brzmienia, zauroczyć zwiewnością i jednocześnie przerazić intensywnością. Zainspirować do zadania sobie pytań na które w codziennej schematycznej rzeczywistości miejsca brak. W kategorii albumu "co za serducho chwyta" jedynie z największymi dziełami Anathemy w mojej świadomości równać się może.